Aleksiej Iwanowicz Rykow (Алексей Иванович Рыков) (ur. 25 lutego 1881, stracony 15 marca 1938) – polityk radziecki.

Rykow przyszedł na świat w Saratowie. Do SDPRR wstąpił w 1898 roku, popierał frakcję bolszewików, organizował strajki i demonstracje. Pracował jako działacz partyjny w Moskwie, St. Petersburgu. Odegrał aktywną rolę w Rewolucji 1905 roku. Wielokrotnie aresztowany i zsyłany.

W 1917 został członkiem KC i Rady Piotrogrodzkiej; od 1922 czł. Biura Politycznego. W 1917 był komisarzem spraw wewnętrznych w rządzie Lenina, następnie w latach 1918-1921 przewodniczącym Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej i w latach 1921-1924 wiceprzewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych. Po śmierci Lenina szef rządu (przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych ZSRR). Poparł wraz z Nikołajem Bucharinem Józefa Stalina, Grigorija Zinowjewa i Lwa Kamieniewa przeciwko Lwu Trockiemu, następnie Stalina przeciwko lewicowej opozycji (Zinowjew, Kamieniew). W 1929 wystąpił razem z Bucharinem przeciwko kolektywizacji rolnictwa i forsownej industrializacji, co nazwano odchyleniem prawicowym. W 1930 został odwołany z funkcji szefa rządu oraz z Biura Politycznego. Jego miejsce w rządzie zajął Wiaczesław Mołotow. W latach 1931-1936 ludowy komisarz łączności. Został aresztowany w lutym 1937 w czasie plenum KC WKP(b), a następnie osądzony w marcu 1938 w procesie pokazowym wraz z Bucharinem, Gienrichem Jagodą, Nikołajem Krestinskim i innymi, skazany na śmierć i rozstrzelany.

Został zrehabilitowany w 1988.