Kościół Opatrzności Bożej w Warszawie - kościół parafii rzymskokatolickiej Opatrzności Bożej w Warszawie

Historia

Kościół parafialny w Wesołej został ufundowany przez ziemianina i mecenasa sztuki, księcia Emanuela Bułhaka, do którego wówczas należała znaczna część gruntów w miejscowości. Ofiarował on na cel budowy rozległy teren na wyniosłej wydmie, górującej w owym czasie nad osiedlem.

Projekt kościoła stworzył włoski architekt i badacz sztuki antycznej Luigi Malgherini. Według woli fundatora obiekt został stworzony na wzór wczesnochrześcijańskich świątyń budowanych w basenie Morza Śródziemnego. Jego pierwowzorem miał być jeden z romańskich obiektów sakralnych Rzymu.

Budowę rozpoczęto w 1934 roku. Kościół stanął w stanie surowym w 1939 roku. Dopiero jednak po II wojnie światowej został konsekrowany i przeznaczony na potrzeby kultu religijnego. W 1966 roku postawiono w jego prezbiterium ołtarz projektu Krzysztofa Henisza. W 1979 roku nawa i prezbiterium świątyni zostały gruntownie przebudowane, ozdobione polichromiami i ikonami drogi krzyżowej Via Crucis autorstwa profesora Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, Jerzego Nowosielskiego. W wyniku tych prac kościół otrzymał bizantyjski kanon wystroju wnętrza (jednak bez ikonostasu i fresku Pantokratora nad chórem).

Na początku XXI wieku kościół został poddany gruntownemu remontowi. W jego trakcie świątynia zatraciła częściowo oryginalny wygląd. Zmieniono również poprzez dodanie kilku obrazów wystrój wewnętrzny kościoła przez co zaburzony został stylowy kanon.

Kościół jest jednonawowy, bezwieżowy, z niskim stropem. Z zewnątrz otynkowany. Okna niewielkie, wykonane w stylu neoromańskim z witrażami. Do kościoła przylega budynek zakrystii.

Wnętrze kościoła jest jasne. Ozdobione bizantyjskimi polichromiami i ikonami wykonanymi w latach 1975-1979 przez Jerzego Nowosielskiego, które w 2004 r. zostały wpisane do rejestru zabytków.