Roland Freisler (ur. 30 października 1893 w Celle, zm. 3 lutego 1945 w Berlinie) - członek NSDAP, przewodniczący Trybunału Ludowego.

W sierpniu 1914 brał udział w wojnie jako podporucznik. W październiku 1915 roku trafił do niewoli rosyjskiej. Po zwolnieniu z syberyjskiego obozu podjął współpracę z bolszewikami, dochodząc do funkcji komisarza. Do Republiki Weimarskiej powrócił w 1920.

Freisler otrzymał tytuł doktora nauk prawniczych w roku 1922. Od 1924 roku był adwokatem w Kassel i radnym miejskim Bloku Narodowo-Socjalnego. Do NSDAP wstąpił w 1925. Stale angażował się w politycznych sprawach karnych. W marcu 1933 roku brał udział w szturmie na ratusz oraz budynek sądu w Kassel.

Jego pierwszą funkcją było stanowisko dyrektora ministerialnego w Pruskim Ministerstwie Sprawiedliwości. Od czerwca 1933 był sekretarzem stanu w tym ministerstwie. Rok później został sekretarzem stanu w połączonym Pruskim Ministerstwie Sprawiedliwości i Ministerstwie Sprawiedliwości Rzeszy. Był odpowiedzialny m.in. za kwestie personalne, ustawodawstwo karne i wykonywanie kar.

W 1939 roku Freisler naciskał na obostrzenie ustaw oraz zwiększenie roli sądów specjalnych jako „sądów doraźnych frontu wewnętrznego”. Wziął udział w konferencji w Wannsee w zastępstwie sekretarza stanu Franza Schlegelbergera, któremu powierzono kierowanie Ministerstwem Sprawiedliwości Rzeszy.

W sierpniu 1942 został mianowany przewodniczącym Trybunału Ludowego (Volksgerichtshof) (zastąpił Ottona Thieracka). Przewodniczył w ponad 1200 procesach przeciwników politycznych, które niemal wyłącznie kończyły się wyrokami śmierci, stąd nazywano go "wieszającym sędzią". Wśród skazanych przez niego osób byli m.in. Hans i Sophie Schollowie.

Rozprawy prowadzone pod przewodnictwem Freislera, zwłaszcza gdy podsądnymi stali się uczestnicy spisku związanego z zamachem na Hitlera charakteryzowały się grubiaństwem i brutalnością; wyzwiska i groźby pod adresem oskarżonych były w Trybunale Ludowym na porządku dziennym. Elementarne zasady sprawiedliwego procesu sądowego – takie jak domniemanie niewinności i prawo do obrony – były fikcją.

Trafiony odłamkiem, zginął podczas nalotu lotniczego na dziedzińcu Trybunału Ludowego w Berlinie 3 lutego 1945, nie stanął więc przed sądem w tzw. procesie prawników (jednym z 12 procesów norymberskich przeprowadzonych przed amerykańskimi trybunałami wojskowymi).