Miķelis Valters urodzony jako Walters (ur. 7 maja 1874 w Lipawie, zm. 27 marca 1968 w Nicei) – łotewski prawnik, polityk i dyplomata. Jaunstrawniek. Pisarz, publicysta i wydawca, współtórca konstytucji łotewskiej z 1922. Poseł Łotwy w Warszawie (1934–1938). Działacz emigracyjny na rzecz niepodległości Łotwy.

Biogram

Urodził się w Kurlandia, w rodzinie pracownika portowego. W młodości zaangażował się w ruch łotewskich jaunstrāvnieków. Był pracownikiem redakcji pisma "Dienas Lapa", współpracując z Rainisem i Pēterisem Stučką. Działał w Łotewskim Związku Socjaldemokratycznym (Latvijas Sociāldemokrātiskās savienība, LSS). Za działalność antypaństwową szykanowany przez władze carskie, przez lata mieszkał w Niemczech, Szwajcarii, Finlandii, Francji i Wielkiej Brytanii. Studiował na uczelniach w Zurichu i Sorbonie. Na łamach pisma "Proletārietis" formułował postulat wyodrębnienia Łotwy jako odrębnej jednostki od państwa rosyjskiego. W 1914 wydał w Brukseli książkę "Mūsu tautības jautājums. Domas par Latvijas tagadni un nākotni" ("Kwestia naszej narodowości. Myśli o współczesności i przyszłości Łotwy"), w której postulował niepodległość Łotwy.

W 1917 powrócił do kraju. W tym samym roku został wybrany do Rady Ziemskiej Vidzeme. Znalazł się wśród założycieli Łotewskiego Związku Rolników oraz członków Łotewskiej Rady Narodowej (Latvijas Tautas Padome, LTP). W latach 1918–1919 sprawował funkcję pierwszego ministra spraw wewnętrznych niepodległej Łotwy. Od 1920 do 1924 był posłem weWłoszech, następnie Paryżu (1924–1925; z akredytacją w Hiszpanii i Portugalii). Sprawował również funkcję konsula generalnego w Królewcu, a także posła w Warszawie i Budapeszcie(1934–1938) oraz Brukseli i Luksemburgu (1938–1940).

Brał udział w pisaniu łotewskiej konstytucji z 1922. Jego zasługą jest zagwarantowanie w niej praw mniejszości narodowych (m.in. za jego sprawą zamiast określenia latviešu tauta – "naród łotewski" – figuruje w niej pojęcie Latvijas tauta – "naród Łotwy").

Po włączeniu Łotwy w skład ZSRR w 1940 pozostał na Zachodzie, gdzie działał na rzecz Łotwy, m.in. publikując książki i artykuły poświęcone sowieckiej okupacji. Pisał wiersze pod pseudonimem "Andrejs Paparde", ukazały się ich trzy tomy: "Tantris" (1908), "Ēnas uz akmeņiem" (1910) i "Mūžība" (1914). Zajmował się również krytyką literacką. Pod koniec życia zamieszkał w Nicei, gdzie zmarł w wieku 93 lat. W 1969 ukazały się w Sztokholmie jego wspomnienia "Atmiņas un sapņi".

Żonaty z Eriką Valtere, odznaczoną w 1937 przez Polską Akademię Literatury Srebrnym Wawrzynem Akademickim za "szerzenie znajomości literatury polskiej wśród obcych". Następnie w związku z Antoniją Jakobsone, mieli syna Andrisa (ur. 1938).

Kawaler Orderu Trzech Gwiazd. Na zakończenie misji dyplomatycznej w Warszawie odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski. W Lipawie działa obecnie biblioteka im. Valtersa. W 2010 Rihards Rubīns wydał książkę poświęconą Valtersowi Vientuļnieks.