Gen. bryg. st. sp. Leon BILLEWICZ s. Lucjana i Ignacji, ur. 25 IV 1870 w majątku Werbiczna koł Włodzimierza Wołyńskiego. Żołnierz I Korpusu Wschodniego. W WP od 1919 dowódca 11 p. strz. (późniejszy 69 pp). Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, dowódca XXIII BP. Mianowany gen. bryg. w 1919. Od 1921 komendant Obszaru Warownego Brześć n. Bugiem. Od 1927 w stanie spoczynku. We wrześniu 1939 ochotniczo w Szt. NW; mianowany dowódcącą Garnizonu Dubno. L.S. 172(272); MKat., Zbiór rel. i opr.; K. Jasiewicz, Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939–1956.

***

Carska armia rosyjska

Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie i Oficerską Szkołę Piechoty w Sankt Petersburgu. Od 1893 oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w 1900 w interwencji rosyjskiej w Chinach i wojnie z Japonią w latach 1904—1905 dowodząc kompanią i batalionem. W czasie I wojny światowej, na froncie niemieckim, dowodził pułkiem piechoty. W 1915 ciężko ranny. Przeleżał kilka miesięcy w szpitalu, po czym powrócił na front.

Polskie formacje wojskowe w Rosji

Po rewolucji październikowej opuścił armię i randze pułkownika wstąpił do formującego się na Białorusi I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Początkowo zajmował się sprawami organizacyjnymi korpusu, a w kwietniu 1918 objął dowództwo 6 Pułku Strzelców w 2 Dywizji Strzelców. Po rozwiązaniu I Korpusu w maju 1918 przybył do kraju, gdzie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Wojsko Polskie

4 listopada 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego Nr IV Radom, z zadaniem sformowania Radomskiego Okręgowego Pułku Piechoty. Od stycznia 1919 dowodził 11 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu 1919 z częścią pułku wyruszył na front ukraiński. W walkach dotarł nad rzekę Zbrucz. We wrześniu wrócił do Wielkopolski i rozpoczął służbę na linii demarkacyjnej polsko-niemieckiej. W czasie wojny z bolszewikami od lutego 1920 dowodził XXXIV Brygadą Piechoty na froncie litewsko-białoruskim.

1 maja 1920 Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP, zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika.

24 czerwca 1920 razem z gen. ppor. Wincentym Odyńcem, dowódcą 17 DP i gen. ppor. Adolfem Janem Kuczewskim, dowódcą XXXIII BP został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie. Po rozejmie polsko-bolszewickim komendant punktu wymiany jeńców w Baranowiczach. Od marca 1921 komendant miasta Brześć n. Bugiem, a później komendant Obszaru Warownego Brześć n. Bugiem. Przez ostatnie 4 lata służby (od października 1923 do kwietnia 1927) członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Od 30 kwietnia 1927 w stanie spoczynku, osiadł w majątku Werbiczno.

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby do sztabu Naczelnego Wodza w Brześciu nad Bugiem i został wyznaczony na dowódcę garnizonu w Dubnie. Po napaści sowieckiej ewakuował się do Brzeżan, gdzie razem z gen. Aleksandrem Kowalewskim dowodził kombinowaną grupą operacyjną. Tam, po walce, dostał się do niewoli sowieckiej 19 września w mieście Żurawno koło Stryja w czasie wycofywania grupy w kierunku granicy węgierskiej.

Więziony w Starobielsku przez NKWD. Zamordowany w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Aleksandra Kaczyńskiego z 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Awanse

• generał podporucznik — 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• generał brygady — zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• generał dywizji pośmiertnie — 5 października 2007