Ilja Arnoldowicz Ilf (ros. Илья Арнольдович Ильф, właśc. Jechiel-Lejb Fajnzilberg) (ur. 15 października 1897 w Odessie, zm. 13 kwietnia 1937 w Moskwie) - pisarz radziecki.

Urodzony w rodzinie żydowskiego urzędnika bankowego Arie Beniaminowicza (1863-1933) i Mindl Aronowny z d. Kotłowej (1868-1922). W 1913 ukończył szkołę techniczną, po czym pracował w biurze kreślarskim, w centrali telefonicznej, fabryce zbrojeniowej. Po rewolucji był księgowym, dziennikarzem, redaktorem pism satyrycznych. W 1923 przybył do Moskwy, gdzie został współpracownikiem czasopisma "Gudok". Pisał materiały satyryczne i humorystyczne, głównie felietony.

W 1927 od wspólnej pracy nad powieścią Dwanaście krzeseł rozpoczęła się współpraca twórcza z Eugeniuszem Pietrowem (który również pracował w czasopiśmie "Gudok"). We współpracy obu autorów powstały m.in. następujące utwory:

• powieść Złote cielę (1931);
• nowela Nieobyknowiennyje istorii iz żizni goroda Kołokołamska (1928);
• nowela 1001 dień, ili Nowaja Szacherezada (1929);
• szkic reportażowy Ameryka jednopiętrowa (1937)

W latach 1932-1937 Ilf i Pietrow pisali felietony dla gazety "Prawda".

W latach 30. Ilf zajmował się także fotografią. Fotografie Ilfa wiele lat po jego śmierci przypadkowo odnalazła jego córka Aleksandra Ilf. W 2002 przygotowała do publikacji album z jego zdjęciami pt. Ilja Ilf - fotograf.

Podczas podróży z Pietrowem przez Amerykę (koniec 1935 - początek 1936) odnowiła się u niego gruźlica. Zmarł w 1937 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.