Gustaw Ehrenberg (ur. 14 lutego 1818 w Warszawie, zm. 28 września 1895 w Krakowie) – poeta i działacz tajnego Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Był synem cara Aleksandra I i Heleny z Dzierżanowskich Rautenstrauchowej. Świadczy o tym zachowana korespondencja matki z carem i wieloletnie zapomogi, jakie dwór petersburski wysyłał na jego wychowanie i wykształcenie. Sam podawał się za syna Ehrenberga, piekarza warszawskiego, który chyba mu tylko nadał nazwisko, podając go do chrztu. Wychowywał się w domu carskiego ministra barona Morenheima.

W latach 1825-1830 Ehrenberg uczęszczał do Liceum Warszawskiego. Maturę zdał prywatnie w r. 1832, po zamknięciu Liceum przez władze rosyjskie. Za działalność konspiracyjną w 1838 roku skazano go w imieniu cara Mikołaja I na śmierć. Ułaskawiony w ostatniej chwili, został zesłany na Syberię, gdzie przebywał do 1859 roku. Po powrocie z zesłania wrócił do Warszawy, gdzie natychmiast osadzono go powtórnie w więzieniu. Żonaty z Emilią z Pancerów, miał syna Kazimierza (1870-1932), redaktora "Czasu". Gustaw Ehrenberg był autorem zbiorku poezji Dźwięki minionych lat, który oficjalnie ukazał się w Paryżu w 1848 roku. Opublikowano w nim po raz pierwszy polską pieśń rewolucyjną Gdy naród do boju wystąpił z orężem, napisaną przez Ehrenberga w 1836 roku.