Gaius Claudius Drusus Caesar Germanicus (ur. 24 maja 15 p.n.e., zm. 10 października 19 n.e.) – wódz rzymski, członek dynastii julijsko-klaudyjskiej (wnuk Liwii, żony cesarza Augusta). Bratanek cesarza Tyberiusza, ojciec cesarza Kaliguli, brat Klaudiusza. Poślubił wnuczkę Oktawiana Augusta, Agryppinę.

Kariera wojskowa

Cesarz Oktawian August, wyznaczając Tyberiusza na swojego następcę, zobowiązał go do adoptowania Germanika i uczynienia go swoim następcą. Germanik posiadał, według Tacyta. wybitne zalety fizyczne i duchowe, które zapewniały mu uznanie i miłość Rzymian. Był ukochanym bratem Klaudiusza, a także ulubioną postacią ludu rzymskiego. Od najmłodszych lat uczestniczył w kampaniach wojennych. Odniósł wiele zwycięstw, dowodząc armią w Pannonii i Dalmacji. Był uważany za wybitnego wodza, a zarazem był lubiany przez legionistów. W 12 r. n.e. sprawował urząd konsula i powierzono mu dowództwo wszystkich legionów w Galii. W 14 roku po śmierci cesarza Augusta, gdy dowodził armią w Germanii, w wojsku wybuchł bunt. Żołnierze niezadowoleni z objęcia tronu przez niepopularnego Tyberiusza obwołali Germanika cesarzem. Jednak ten odrzucił proponowany tytuł, akceptując wolę Augusta. Do uciszenia buntu przyczynił się demonstracyjny wyjazd z obozu żony Germanika, Agrypiny wraz z synem, ulubieńcem żołnierzy, zwanym przez nich Kaligulą. Stłumienie buntu i odmowa zostania cesarzem zyskały Germanikowi przychylność panującego Tyberiusza. W następnych latach, jako głównodowodzący armią Renu, pokonał plemiona germańskie na wschodnim brzegu tej rzeki. Odnalazł tam i pogrzebał szczątki żołnierzy trzech legionów, pozostałe po słynnej masakrze w Lesie Teutoburskim w 9 r. n.e.

Wyprawa na Wschód

Po zwycięstwach w Germanii i krótkim pobycie w Rzymie Germanik został wysłany do Azji, gdzie rozpoczęły się bunty w tamtejszych legionach. Germanik i tym razem opanował sytuację, a w roku 18 zajął królestwa Kapadocji i Kommageny, zamieniając je w prowincje rzymskie. Namiestnikiem Syrii został mianowany Gnejusz Kalpurniusz Pizon, zaprzyjaźniony z cesarzem. Między Germanikiem i Agrypiną z jednej strony, a Pizonem i jego żoną Plancyną doszło do konfliktu, który przerodził się we wrogość. W roku 19 Germanik udał się do Egiptu, co było wbrew zarządzeniom wydanym jeszcze przez Augusta, zabraniającego wkraczania do tej prowincji bez zezwolenia. Wywołało to oburzenie Tyberiusza i wzmogło intrygi inicjowane prawdopodobnie przez Pizona. Germanik ciężko zachorował i zmarł w Antiochii. Został pochowany w Mauzoleum Augusta.

Uważano, że został otruty przez Gnejusza Kalpurniusza Pizona, gubernatora Syrii, na polecenie Tyberiusza zazdrosnego o rosnącą popularność i siłę Germanika, lecz jest to jedynie domysł, którego potwierdzenia na próżno szukać w wiarygodnych źródłach.

Dzieła

Aratea - autorstwo i data przekładu dzieła Aratosa (Fainomena) jest dyskutowana wśród uczonych. Większość badaczy przyjmuje autorstwo Germanika. Najstarszym świadectwem autorstwa Aratea są Laktancjusz i Hieronim.

Prognostica - dzieło zachowane we fragmentach, traktujące również o gwiazdach, jednak w kontekście meteorologicznym wraz z astrologicznymi elementami. Z zachowanego dzieła pozostało 165 wersetów podzielonych na sześć fragmentów. Nie jest wykluczone, że oba dzieła mogły stanowić jedną całość.