Czesław Klarner (ur. 7 lutego 1872 w Płońsku, zm. 23 czerwca 1957 w Warszawie) – polski inżynier technolog, działacz gospodarczy, działacz państwowy II Rzeczypospolitej.

Absolwent Petersburskiego Instytutu Technologicznego. Po odzyskaniu niepodległości w latach 1918–1920 kierownik sekcji przemysłowej w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W latach 1920–1924 dyrektor Banku Handlowego w Warszawie. Od stycznia 1924 do maja 1925 wiceminister skarbu w rządzie Władysława Grabskiego, współtwórca programu naprawy sytuacji budżetowej kraju i reformy walutowej Grabskiego. Od maja do listopada 1925 minister przemysłu i handlu w tymże rządzie Władysława Grabskiego.

Po przewrocie majowym (1926) minister skarbu w rządzie Kazimierza Bartla – do września 1926.

Członek Rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów "Lewiatan". W latach 1928–1939 prezes Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie, w latach 1929–1939 przewodniczący Związku Izb Przemysłowo-Handlowych RP. Wiceprezes i prezes kilku największych przedsiębiorstw metalurgicznych w Polsce. W latach 1938–1939 senator V kadencji, mianowany przez prezydenta Ignacy Mościckiego.

Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 pozostał w kraju pod okupacją niemiecką. W czasie wojny kierował (do 1944) departamentem skarbu (budżetowym) Delegatury Rządu RP na Kraj.

Po wojnie członek RN Odbudowy Stolicy oraz prezes Stołecznego Komitetu Odbudowy Warszawy. Czesław Klarner zmarł 23 czerwca 1957 i został pochowany na warszawskich Powązkach.

Prace

• Czesław Klarner, Polityka mieszkaniowa w Polsce i za granicą (1930),
• Czesław Klarner, U podstaw bezrobocia (1935),
• Czesław Klarner, Dochód społeczny wsi i miast w Polsce w okresie przesilenia gospodarczego 1929–1936 (1937),
• Czesław Klarner, Zarys stosunków społeczno-gospodarczych w Polsce (1949).