Józef Kiedroń (ur. 23 marca 1879 w Błędowicach Dolnych na Śląsku Cieszyńskim, zm. 25 stycznia 1932 w Berlinie) – polski inżynier górnik, polityk, minister.

W 1898 ukończył szkołę realną w Cieszynie w takcie edukacji na której należał do polskich organizacji konspiracyjnych. Następnie wstąpił na Politechnikę Lwowską, a w 1899 przeniósł się na Akademię Górniczą w Leoben, którą ukończył w 1902. Od 1902 pracował w różnych kopalniach Zagłębia Ostrawsko-Karwińskiego jako inżynier, a później prezes i członek rad nadzorczych - w kraju i zagranicą.

Był działaczem w ruchu narodowym i oświatowym na Śląsku Cieszyńskim. W październiku 1918 zainicjował powstanie Rady Narodowej Śląska Cieszyńskiego i opracował projekt przyłączenia Księstwa Cieszyńskiego do Polski. Dwukrotnie więziony przez Czechów. Od grudnia 1920 pracował w Polskim Komitecie Plebiscytowym na Górnym Śląsku.

Od 1922 r. był związany z ministerstwem przemysłu i handlu, a od 19 grudnia 1923 r. do 16 maja 1925 r. był ministrem tegoż resortu w rządzie Władysława Grabskiego (swojego szwagra). W latach 1926-1932 pełnił funkcję dyrektora Górnośląskich Zjednoczonych Hut Królewska i Laura. Zamieszkiwał wówczas w Pałacu w Siemianowicach Śląskich.

Filister honorowy korporacji akademickich Gnomia (Kraków) i Silesia (Poznań).

Jego żoną była - od 1 sierpnia 1905 r. - działaczka społeczna Zofia Kirkor-Kiedroniowa - siostra Stanisława i Władysława Grabskich. Mieli dwóch synów: Władysława i Jana.

Pochowany na cmentarzu ewangelickim w Cieszynie.