Harry Lillis "Bing" Crosby (ur. 3 maja 1903 w Tacoma, Waszyngton, zm. 14 października 1977 w Madrycie) - jeden z najpopularniejszych wokalistów i aktorów amerykańskich XX wieku. Brat mniej znanego piosenkarza, Boba Crosby'ego.

Syn Catherine z d. Harrigan, Irlandki z pochodzenia, i Harry'ego, mającego angielskich przodków. Jego kariera rozpoczęła się w 1926 i trwała aż do jego niespodziewanej śmierci (zmarł na atak serca grając w swoją ulubioną grę – golfa). Fascynacja jazzem rozpoczęła się u niego, gdy jako młody chłopiec zobaczył koncert Ala Jolsona w 1917. Wtedy postanowił zostać wokalistą. Podczas studiów na Gonzaga University ćwiczył grę na perkusji, dzięki czemu został zaangażowany do orkiestry Musicaladers pod dyrekcją Ala Rinkera, z którą w 1926 wystąpił w Metropolitan Theatre w Los Angeles. Został wtedy zauważony przez Paula Whitemana, dzięki czemu 6 grudnia 1926 zadebiutował w Tivoli w Chicago.

W 1930 po raz pierwszy wystąpił w filmie Król jazzu (King of Jazz), gdzie wykonał kilka piosenek. Później występował w wielu innych filmach, a za rolę w Idąc moją drogą z 1944 Leo McCareya, otrzymał Oscara dla najlepszego aktora.

Crosby uważany jest za główne źródło inspiracji innych, legendarnych już postaci jak Frank Sinatra, z którym grał w wielu filmach (np. Wyższe sfery), Perry Como czy Dean Martin, a z postaci bardziej współczesnych Michael Bublé. Nagrał jedną z najbardziej popularnych i znanych piosenek pop kultury anglosaskiej "White Christmas", która pochodzi z filmu Gospoda świąteczna.

W 1962 Crosby został pierwszym wykonawcą wyróżnionym nagrodą Grammy za całokształt twórczości.

Był dwukrotnie żonaty; po raz pierwszy z aktorką i piosenkarką Dixie Lee, z którą miał czterech synów, a po jej śmierci z Kathryn Grant, z którą miał dwóch synów i córkę.