Samolot

Samolot z rodziny dwusilnikowych Airspeed Ambassador, o numerze rejestracyjnym G-ALZU, ochrzczony imieniem angielskiego lorda i polityka – "Lord Burghley", był eksploatowany od 1952 roku. Samoloty tego typu mogły zabrać na pokład maksymalnie do sześćdziesięciu pasażerów. W siedmiu incydentach lotniczych – z których katastrofa w Monachium przoduje pod względem liczby zabitych – zginęło łącznie 29 osób (według Aviation Safety Network).

Pasażerowie i załoga

Na pokładzie nierozkładowego – wyczarterowanego – rejsu nr 609 do Manchesteru znajdowało się 38 pasażerów – w tym piłkarze Manchesteru United powracający z rozegranego w Belgradzie meczu z drużyną FK Crvena zvezda Belgrad w Pucharze Europy (padł wynik 3:3, który dał im awans do półfinału). Na pokładzie samolotu znajdowali się także pracownicy klubu, dziennikarze, kibice oraz sześcioosobowa załoga na czele z kapitanem Jamesem Thainem.

Katastrofa

6 lutego 1958 roku był w Monachium dniem mroźnym i śnieżnym. Gdy o 14:17 dotarł tu rejs nr 609, w okolicy trwały intensywne opady śniegu. Samolot miał tutaj zatankować przed udaniem się w kolejną partię lotu do Manchesteru.

O 15:20 piloci maszyny otrzymali pozwolenie na kołowanie na pas nr 25. O 15:31 – po zezwoleniu na start – załoga rozpoczęła rozpędzać się z miejsca startowego. Jednak po chwili, piloci zauważyli niesprawną pracę silników, po czym przerwali start, powracając na miejsce startowe. Po otrzymaniu pozwolenia na drugą próbę startu i powtórnym rozpędzeniu, pojawiły się kolejne kłopoty z ciśnieniem paliwa w silniku nr 1. W końcu i ta próba startu została przerwana.

Po przedyskutowaniu sprawy, piloci zadecydowali, iż tym razem spróbują otworzyć przepustnice wolniej, by wyeliminować problem nagłego wzrostu ćiśnienia paliwa w silnikach. Tymczasem, zarówno na samolot, jak i na asfalt pasa startowego nadal padał intensywny śnieg – mimo że część została zniesiona podczas prób startu, to jednak warstwa kilku centymetrów wciąż utrzymywała się na powierzchni pasa. W tamtych czasach dla zarządu portu lotniczego tak niewielka warstwa nie stanowiła jednak problemu.

Około godziny 16:03 samolot rozpoczął trzecią próbę startu z pasa nr 25. Kiedy prędkość maszyny osiągnęła 85 węzłów (ok. 43 m/s), w silniku nr 1 powoli zwiększało się ciśnienie. Po chwili, piloci unieśli dziób samolotu. Przy prędkości V1 – 117 węzłów (ok. 60 m/s) – maszyna odmówiła posłuszeństwa. Przed osiągnięciem prędkości V2 (119 węzłów – 61 m/s), samolot wstąpił w strefę gładkiej warstwy błota na pasie startowym. Prędkość zmalała do 105 węzłów (54 m/s), przy której samolot nie mógł wzbić się w powietrze. Jednocześnie wstrzymanie rozpędu było już niemożliwe.

Po utracie prędkości, samolot wypadł z pasa, przerwał okalającą lotnisko barierkę, przeciął pobliską drogę i rozbił się o domostwo i rosnące w jego pobliżu drzewo. Część wraku zatrzymała się dopiero po kolejnych 90 metrach, uderzając w drewniany garaż i zaparkowany wewnątrz wóz, wzniecając płomienie. Większość z podróżnych, zajmujących tylne rzędy siedzeń albo poniosła śmierć na miejscu, albo wskutek ciężkich ran – niewielu z tamtej części samolotu udało się przeżyć (jeden piłkarz – Bobby Charlton przeżył katastrofę i za parę lat został mistrzem świata oraz zdobył z Manchesterem United Puchar Europy). Przednia część samolotu wytraciła prędkość dopiero po kolejnych 65 metrach.

Budynek, o który skrzydłem zahaczyła maszyna w chwili katastrofy, był pusty.

Ofiary

Piłkarze Manchester United

• Geoff Bent
• Roger Byrne
• Eddie Colman
• Duncan Edwards (zmarł w szpitalu 15 dni później)
• Mark Jones
• David Pegg
• Tommy Taylor
• Liam "Billy" Whelan

Inni

• Walter Crickmer – sekretarz klubu
• Bert Whalley – główny trener
• Tom Curry – trener
• Alf Clarke – dziennikarz, Manchester Evening Chronicle
• Don Davies – dziennikarz, Manchester Guardian
• George Follows – dziennikarz, Daily Herald
• Tom Jackson – dziennikarz, Manchester Evening News
• Archie Ledbrooke – dziennikarz, Daily Mirror
• Henry Rose – dziennikarz, Daily Express
• Eric Thompson – dziennikarz, Daily Mail
• Frank Swift – dziennikarz, News of the World (również były bramkarz reprezentacji Anglii i Manchesteru City)
• Kapitan Kenneth "Ken" Rayment – II pilot rejsu, zmarł 3 tygodnie później w wyniku uszkodzenia mózgu
• Bela Miklos – agent biura podróży
• Willie Satinoff – kibic
• Tom Cable – steward