Zdzisław Karol Henneberg (ur. 11 maja 1911 w Warszawie, zm. 12 kwietnia 1941) – kapitan pilot Wojska Polskiego II RP, major (ang. Squadron Leader) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski II wojny światowej.

Ukończył w Warszawie szkołę powszechną i gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. Maturę uzyskał w 1930 roku. Rok później wstąpił do dęblińskiej Szkoły Podchorążych Lotnictwa kończąc ją ze stopniem podporucznika obserwatora i 3 lokatą. Odbył kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1 w Dęblinie (CWL-1) i ukończył Wyższą Szkołę Pilotażu w Grudziądzu. W sierpniu 1934 r., otrzymawszy awans do stopnia podporucznika, został przydzielony do 1. pułku lotniczego w Warszawie. Służąc tam, kontynuował edukację w zakresie pilotażu, a także latał sportowo na szybowcach.

Tuż po wybuchu II wojny światowej, będąc już porucznikiem i instruktorem w Dęblinie, zgłosił się ochotniczo do roli pilota bojowego – walczył w ramach tzw. grupy dęblińskiej – jednostki sformowanej doraźnie z instruktorów CWL-1. Po agresji ZSRR ewakuował się do Rumunii, a następnie przedostał do Francji. Tam przeszedł szkolenie w zakresie pilotowania myśliwca MS.406. Następnie, już po napaści niemieckiej na Francję, powierzono mu sformowanie klucza myśliwskiego na maszynach MB.152 z zadaniem ochrony zakładów lotniczych Bloch. Na tych właśnie myśliwcach Henneberg, wspólnie z por. Arsenem Cebrzyńskim, zaliczył swoje pierwsze zestrzelenie. "Ofiarą" polskich pilotów padł bombowiec He 111.

17 czerwca francuski personel z Chateauroux, gdzie stacjonował klucz Henneberga, odjechał, pozostawiając Polaków bez rozkazów i zaopatrzenia. W tej sytuacji Henneberg zdecydował się na ewakuację do Anglii. Dotarł tam wraz z trzema innymi pilotami po międzylądowaniu w Bordeaux. Była to jedyna ewakuacja Polaków z Francji do Anglii na pokładzie samolotu. W RAF otrzymał numer służbowy P1393.

2 sierpnia 1940 r. został pilotem i dowódcą eskadry Dywizjonu 303. Pierwsze zestrzelenie w Anglii uzyskał 31 sierpnia, podczas pierwszej misji operacyjnej Dywizjonu. 21 października tymczasowo objął dowództwo dywizjonu w miejsce Witolda Urbanowicza. Zdał je kpt. Adamowi Kowalczykowi 7 listopada tego samego roku. Odzyskał je, już na stałe, 20 lutego 1941 roku.

12 kwietnia 1941 roku prowadził sześć Spitfire'ów nad Francję dla atakowania lotnisk w Le Touquet i Crecy. W czasie ataku maszyna Henneberga została uszkodzona przez artylerię przeciwlotniczą. Pilotowi udało się "wyciągnąć" maszynę poza okupowaną Francję, ale musiał ją posadzić na wodach kanału La Manche w odległości ok. 20 km od Dungeness. Towarzyszący Hennebergowi por. Zbigniew Kustrzyński widział dowódcę unoszącego się w kapoku, wobec czego zameldował jego pozycję przez radio i wrócił do Anglii. Trwające dwa dni poszukiwania nie przyniosły jednak skutku. Ciała Henneberga nigdy nie odnaleziono.

Zestrzelenia

Na liście Bajana sklasyfikowany został na 16. pozycji z 8 i 1/2 pewnymi zestrzeleniami samolotów Luftwaffe, 1 prawdopodobnie i 1 uszkodzeniem.

Zestrzelenia pewne

• 1/2 He 111- 5 czerwca 1940 (wspólnie z por. Arsenem Cebrzyńskim)
• Bf 109 – 31 sierpnia 1940 (zestrzelił Bf 109E-1 nr 3175 z 4/JG3)
• Bf 109 – 7 września 1940 (pilotował Hurricane'a nr V6605)
• He 111 i Bf 109 – 11 września 1940
• Bf 109 i Do 215 – 15 września 1940 (pilotował Hurricane'a nr P3120)
• Bf 109 – 27 września 1940 (pilotował Hurricane'a nr V7246, zestrzelił Bf 109E-4 nr 5333 z 3/JG27)
• Bf 110 – 5 października 1940 (pilotował Hurricane'a nr V6644, zestrzelił Bf-110D/0 nr 3598 z 1/Erprgr.210)

Zestrzelenia prawdopodobne

• Bf 109 – 7 września 1940 (pilotował Hurricane'a nr V6605)

Uszkodzenia

• Bf 109 – 2 września 1940 (pilotował Hurricane'a nr V7246, uszkodził Bf 109E-4 nr 1469 z 6/JG3)

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (23 grudnia 1940)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie) 1 lutego 1941
• brytyjski Distinguished Flying Cross (jako jeden z pięciu pierwszych Polaków, 30 października 1940)
• francuski Croix de Guerre