Przedział czasowy bitwy 10 lipca – 31 października został wprowadzony przez historyków brytyjskich i odnosi się do okresu najintensywniejszych nalotów, odbywających się w trakcie dnia. Historycy niemieccy zaś częściej używają przedziału czasowego sierpień 1940 – maj 1941 (wówczas Niemcy wycofali swoje jednostki lotnicze z tych rejonów i przerzucili je na wschód, włączając je do planu Barbarossa).

Polskie jednostki w składzie RAF biorące udział w bitwie o Anglię

W bitwie o Anglię najpierw w składzie, a potem u boku RAF, walczyły 4 polskie dywizjony: 2 bombowe (300 i 301), 2 myśliwskie (302 i 303) oraz 81 polskich pilotów w dywizjonach brytyjskich, w sumie 144 polskich pilotów (poległo 29), co stanowiło 5% ogółu pilotów RAF biorących udział w bitwie. Polacy zestrzelili około 170 samolotów niemieckich, uszkodzili 36, co stanowiło około 12% strat Luftwaffe. Dywizjon 303 był najlepszą jednostką lotniczą, biorącą udział w bitwie o Anglię – zgłosił zestrzelenie 126 maszyn Luftwaffe.

Działania lotników polskich w bitwie o wyspy brytyjskie zostało upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie napisem na jednej z tablic po II wojnie światowej: „BITWA O W. BRYTANIĘ VII–IX 1940”, a po 1990 roku – „BITWA O ANGLIĘ 10 VII – 31 X 1940”.

Wykorzystano doświadczenia Polaków w łamaniu wiadomości szyfrowanych przez Enigmę, co pozwoliło na poznanie wielu niemieckich tajnych planów.