Władimir Iwanowicz Żdanow (ros. Владимир Иванович Жданов, ur. 29 kwietnia 1902 w Kijowie, zm. 19 października 1964 pod Belgradem) - radziecki dowódca wojskowy, generał-pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1944), Narodowy Bohater Jugosławii (1944).

Urodzony w rodzinie służącego, miał wykształcenie średnie, pracował w elektrowni w Jessentukach. VIII 1920 wcielony do Armii Czerwonej, brał udział w wojnie domowej na Północnym Kaukazie, m.in. w walkach o Kisłowodzk, Piatigorsk, Nalczyk i Grozny. 1921 zdemobilizowany, ponownie powołany w 1923. Ukończył Kijowską Szkołę Piechoty (1926), kursy doskonalące dla dowódców (1932), następnie zaocznie Akademię Wojskową im. Frunze w Moskwie (1940). Członek WKP(b) od 1941, skończył przyśpieszony kurs w Akademii Sztabu Generalnego (1942). Od V 1942 na froncie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, 19 V 1942 - 9 I 1943 szef sztabu 13 Korpusu Czołgów, przemianowanego następnie w 4 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany. 7 VI 1943 mianowany generałem-majorem wojsk pancernych. Od 1 do 17 VII 1942 tymczasowy p.o. dowódcy 13 Korpusu Pancernego, 31 III 1944 - 9 V 1945 dowódca 4 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego. Jako dowódca wyróżnił się m.in. w bitwie pod Stalingradem, w walkach na południowej Ukrainie, operacji jassko-kiszyniowskiej, w zajmowaniu przez Armię Czerwoną Bułgarii, Jugosławii i Węgier. 20-25 VIII 1944 podczas operacji jassko-kiszyniowskiej korpus pod jego dowództwem przerwał obronę przeciwnika i sforsował Dniestr, uczestniczył w okrążeniu wroga w rejonie Kiszyniowa i sforsowaniu Prutu; za te osiągnięcia bojowe W. Żdanow 13 IX 1944 otrzymał tytuł Bohatera ZSRR i w tym samym dniu został mianowany generałem-lejtnantem. 20 X 1944 za zasługi w walce ze wspólnym wrogiem, wkład w wyzwolenie Belgradu i innych rejonów Jugosławii został uhonorowany tytułem Narodowego Bohatera Jugosławii. Po wojnie nadal dowodził korpusem, a po jego rozwiązaniu 5 Gwardyjską Dywizją Zmechanizowaną. 1950 ukończył studia w Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa ze złotym medalem. Od III 1951 szef sztabu - zastępca dowódcy wojsk Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego, od VIII 1953 pomocnik dowódcy wojsk Południowo-Uralskiego Okręgu Wojskowego, od IV 1954 pomocnik dowódcy Centralnej Grupy Wojsk, od VII 1954 pomocnik dowódcy - szef Zarządu Szkolenia Bojowego Centralnej Grupy Wojsk, od IX 1955 I zastępca dowódcy wojsk Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego. Od IX 1961 starszy specjalista wojskowy przy Dowództwie Wojsk Okręgu Narodowej Armii Ludowej NRD. 13 IV 1964 mianowany generałem-pułkownikiem. Od VI 1964 naczelnik Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych. Zginął w katastrofie lotniczej w Jugosławii. Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera ZSRR (1944)
• Order Lenina (dwukrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
• Order Suworowa I klasy (3 listopada 1944)
• Order Suworowa II klasy (dwukrotnie - 19 marca 1944 i 28 kwietnia 1945)
• Order Kutuzowa II klasy (17 września 1943)
• Order Czerwonej Gwiazdy (5 listopada 1942)
• Medal za Obronę Stalingradu
• Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945
• Medal za Zdobycie Budapesztu
• Medal za Wyzwolenie Belgradu
• Medal jubileuszowy XX-lecia Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej
• Medal jubileuszowy 30-lecia Radzieckiej Armii i Marynarki Wojennej
• Medal 40-lecia Sił Zbrojnych ZSRR
• Narodowy Bohater Jugosławii (Jugosławia, 1944)