Witold Firlej Broniewski (ur. 15 października 1880 w Pskowie, zm. 11 stycznia 1939 w Warszawie) – polski naukowiec; metaloznawca, metalurg. Minister w okresie II Rzeczypospolitej.

Urodził się w polskiej rodzinie inteligenckiej. Studiował matematykę i fizykę w Petersburgu (od 1901), następnie fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (1901–1904), elektrotechnikę na Uniwersytecie w Nancy (1904–1908) i fizykę na na paryskiej Sorbonie (1908–1911), gdzie był uczniem m.in. Marii Skłodowskiej-Curie. Habilitację otrzymał na Politechnice Lwowskiej (1912).

Do 1914 był członkiem Ligi Narodowej. W latach 1914–1919 wykładowca metalografii na Uniwersytecie Paryskim. W 1919 wstąpił do Armii Polskiej we Francji (Armii Hallera), z którą przybył z Francji do Polski. W latach 1919–1920 profesor nadzwyczajny i kierownik katedry maszyn przemysłowych i chemicznych Politechniki Lwowskiej, od 1920 do śmierci w 1939 profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej

Prowadził badania w zakresie metalografii i fizykochemii metali, a także obróbki plastycznej i cieplnej. Pionier polskich badań nad zjawiskiem pełzania metali.

W 1920 członek założyciel Akademii Nauk Technicznych (w latach 1928–1936 jej sekretarz generalny). Od 15 maja do 24 września 1926 minister robót publicznych w dwóch pierwszych gabinetach Kazimierza Bartla.

19 października 1936 W. Broniewski został skazany przez Sąd Okręgowy w Warszawie na karę 2 miesięcy aresztu w zawieszeniu oraz 500 zł grzywny w procesie o zniesławienie wytoczonym przez prof. Jana Czochralskiego.

Publikacje

• Recherches sur les propriétés électriques des alliages d’aluminium, 1911.
• Zasady metalografii, Lwów-Warszawa 1921.
• Travaux pratiques de metallographie, 1930.
• O stopach antymonu z cyną i antymonu z ołowiem / W. Broniewski i L. Śliwowski. O stopach miedzi z cyną: bibliografja / W. Broniewski i B. Hackiewicz, Warszawa 1929: wyd. Akademji Nauk Technicznych.
• Sur l’ecrouissage du fer, 1931.