Wiktor Leśniewski (ur. 23 grudnia 1886 w Warszawie, zm. 5 lipca 1963 w Warszawie) – polski prawnik, polityk, minister rolnictwa II RP.

Urodził się w rodzinie inteligenckiej. Uczęszczał do V Gimnazjum Państwowego w Warszawie, za udział w strajku szkolnym podczas rewolucji 1905 roku został relegowany. Ukończył prywatne Gimnazjum Chrzanowskiego, a egzamin maturalny złożył w Parnawie, w ówczesnej guberni inflanckiej. W latach 1907-1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Petersburgu, po czym powrócił do Warszawy. Od 1 kwietnia 1917 do 30 czerwca 1918 pracował jako referent prawny w Departamencie Gospodarstwa Społecznego Tymczasowej Rady Stanu, był pracownikiem Rady Windykacji Strat Wojennych Tymczasowej Rady Stanu. Pracował później w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Koronnych (Dóbr Państwowych), kolejno jako radca ministerialny, naczelnik Wydziału Prezydialnego, dyrektor Departamentu Organizacyjnego. Od 14 maja 1928 do 1 kwietnia 1933 podsekretarz stanu.

Od 29 grudnia 1929 do 16 stycznia 1930 był kierownikiem ministerstwa w piątym rządzie Kazimierza Bartla. W 1933 odszedł ze służby państwowej. Był następnie dyrektorem Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP, prezesem Komisji Artykułów Zwierzęcych przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu, wiceprezesem Rady Nadzorczej Państwowego Banku Rolnego, prezesem Komitetu Parku Narodowego w Pieninach.

W okresie okupacji niemieckiej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) i działał w Biurze Ziem Zachodnich Delegatury Rządu na Kraj. W październiku 1947 został bezpodstawnie aresztowany, a następnie – w 1949 – został skazany na dożywotnie więzienie. W maju 1955 został zwolniony, a w 1960 zrehabilitowany.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930, „za zasługi w zakresie ustawodawstwa rolniczego oraz organizacji administracji rolnictwa” ).
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)