Stefan Korboński pseud. Nowak, Zieliński, Stefan Zieliński (ur. 2 marca 1901 w Praszce, zm. 23 kwietnia 1989 w Waszyngtonie) – polski polityk ruchu ludowego, prawnik, publicysta, działacz Polskiego Państwa Podziemnego, Delegat Rządu na Kraj od 27 marca do 28 czerwca 1945, poseł na Sejm Ustawodawczy z listy PSL.

Od śmierci ojca w 1908 roku mieszkał z rodziną w Częstochowie, gdzie uczył się w miejscowym gimnazjum (obecnie liceum im. Henryka Sienkiewicza). Jako uczeń brał od stycznia do maja 1919 roku udział w obronie Lwowa, dla udziału w której porzucił szkołę. Do wojska zgłosił się ponownie w lipcu 1920 roku, podczas wojny polsko-bolszewickiej. Walczył w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich. Po zakończeniu wojny powrócił do częstochowskiego gimnazjum. W 1921 roku brał udział w III powstaniu śląskim. Po 15 dniach pobytu na froncie został odesłany jednak do Częstochowy, w celu zdania matury. Za udział w powstaniu został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

W latach 20. mieszkał w Słupcy; pracował jako nauczyciel w Pyzdrach.

Następnie ukończył studia prawnicze i odbył aplikację na Uniwersytecie Poznańskim. Pracował w Prokuratorii Generalnej w Poznaniu, a w 1929 otworzył praktykę prawniczą w kancelarii adwokackiej w Warszawie.

W 1925 związał się z ruchem ludowym. Wstąpił do PSL "Wyzwolenie", a od 1931 działał w Stronnictwie Ludowym. W 1930 brał udział w Kongresie Centrolewu (Kongres Obrony Prawa i Wolności Ludu) w Krakowie. Od 1936 był przewodniczącym SL w województwie białostockim.

Podczas kampanii wrześniowej służył w 57 Pułku Piechoty w stopniu porucznika. Jego oddział znalazł się na terytorium Rzeczypospolitej okupowanym po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 przez Armię Czerwoną. Korboński dostał się do niewoli sowieckiej. Udało mu się uciec i wkrótce powrócił do okupowanej przez Niemców Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w ramach ZWZ i AK. Jednocześnie działał w konspiracyjnym Stronnictwie Ludowym "Roch". Stefan Korboński wraz z żoną Zofią kierowali radiostacją, która z terenu okupowanego kraju codziennie przekazywała do Londynu bieżące informacje, które następnie były retransmitowane do Polski przez rozgłośnię "Świt". Rozgłośnia ta, umiejscowiona w Anglii skutecznie do 1944 sprawiała wrażenie rozgłośni fonicznej, nadającej z terenu kraju (dzięki szybkiemu serwisowi Korbońskich).

Od 1940 był członkiem Politycznego Komitetu Porozumiewawczego, a w kwietniu 1941 objął funkcję szefa Kierownictwa Walki Cywilnej. Na tym stanowisku zajmował się organizowaniem cywilnego ruchu oporu, a także kierował działalnością sądów podziemnych. Od lipca 1943 był szefem Oporu Społecznego w Kierownictwie Walki Podziemnej.

Po wybuchu powstania warszawskiego w sierpniu 1944 objął stanowisko dyrektora Departamentu Spraw Wewnętrznych w Delegaturze Rządu RP na Kraj. Za udział w powstaniu został odznaczony przez dowódcę AK Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po aresztowaniu przez NKWD Jana Stanisława Jankowskiego w marcu 1945 objął funkcję Delegata Rządu RP na Kraj i sprawował ją do aresztowania przez NKWD w czerwcu 1945. Pełnił też de facto obowiązki przewodniczącego Rady Jedności Narodowej

Z więzienia został zwolniony po utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Po uwolnieniu powrócił do praktyki adwokackiej i działalności w ruchu ludowym, został członkiem ścisłego kierownictwa Polskiego Stronnictwa Ludowego, największego ugrupowania politycznego opozycyjnego wobec władz komunistycznych. W styczniu 1947 został wybrany posłem na Sejm Ustawodawczy z okręgu warszawskiego.

W związku z narastającym zagrożeniem represjami ze strony władz i organów bezpieczeństwa, zdecydował się opuścić kraj w 1947 roku. Decyzję przyśpieszyła ucieczka innego lidera PSL, Stanisława Mikołajczyka. Na przełomie października i listopada wraz z żoną, Zofią uciekł do Szwecji, a następnie do USA, gdzie zamieszkał. Tam zaangażował się w działalność publicystyczną. Był aktywnym uczestnikiem życia polskiej emigracji politycznej. Pełnił funkcje przewodniczącego Polskiej Rady Jedności w Stanach Zjednoczonych, przewodniczącego polskiej delegacji do Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych (ACEN), kilkakrotnie był przewodniczącym ACEN, był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Międzynarodowego PEN Clubu na Uchodźstwie.

W czasach PRL Korboński był jednym z działaczy emigracji, wobec których cenzura egzekwowała całkowity zakaz wymieniania nazwiska w środkach masowego przekazu.

Autor wielu publikacji w języku polskim i angielskim, poświęconych szczególnie dziedzictwu Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej, m.in.:

• W imieniu Rzeczypospolitej Paryż: Instytut Literacki, 1954
• W imieniu Polski Walczącej Londyn: B. Świderski, 1963
• Polskie Państwo Podziemne Paryż: Instytut Literacki, 1975
• Między młotem a kowadłem Londyn: Gryf, 1969
• W imieniu Kremla Paryż: Instytut Literacki, 1956
• The Jews and the Poles in World War II New York : Hippocrene Books, 1989.

Napisał także powieść:

• Za murami Kremla New York: Bicentennial Publishing Corporation, 1983.

W 1973 otrzymał nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego za swoją działalność literacką. Zmarł w 1989 roku i został pochowany na cmentarzu polskim w Doylestown. We wrześniu 2012 r. zapowiedziano sprowadzenie jego prochów do Polski, do Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie, zaś pogrzeb jego i jego żony (zm. 2010) odbył się tam 1 października tego samego roku.