Stanisław Barcewicz (ur. 16 kwietnia 1858 w Warszawie, zm. 1 września 1929 tamże) – polski skrzypek, pedagog i dyrygent. Jeden z najwybitniejszych polskich wirtuozów.

Studia muzyczne ukończył w Moskwie w roku 1876 ze złotym medalem (skrzypce u F. Lauba i J. Hrimalyego oraz kompozycje pod kierunkiem Piotra Czajkowskiego

Od 1876 występował w kraju, następnie po roku 1878 niemal w całej Europie (m.in. Paryż, Lipsk, Drezno, Hamburg, Berlin, Londyn, Moskwa, Ryga). Porównywany przez współczesnych mu krytyków do Pablo Sarasatego. Grał na skrzypcach G.B. Guadagniniego.

Od 1886 uczył gry na skrzypcach i altówce w Instytucie Muz w Warszawie. Prowadził również klasę kameralną.

Pierwszy wykonawca dedykowanego mu koncertu A-Dur Mieczysława Karłowicza. Prawykonanie miało miejsce w Berlinie, na pocz. XX w.

• 1910-18 był dyrektorem Instytutu Muzycznego w Warszawie
• 1885 - koncertmistrz Opery Warszawskiej
• 1886 - dyrygent Opery Warszawskiej

Wykształcił całe pokolenie wybitnych polskich skrzypków, m.in. J. Ozimińskiego, J. Jarzębskiego, M. Karłowicza.

W 1908 r. lutnik Aleksander Januszek zgłosił na krajową wystawę w Lublinie 10 skrzypiec. Instrumenty te przyniosły ich twórcy złoty medal. Najlepszy instrument podarował Stanisławowi Barcewiczowi. W zamian skrzypek wręczył mu złotą lirę, którą zawsze nosił w klapie.