Lennart Georg Meri (ur. 29 marca 1929 w Tallinnie, zm. 14 marca 2006 tamże) – estoński pisarz i polityk, w latach 1992–2001 prezydent Estonii. Był pierwszym prezydentem po odzyskaniu przez ten kraj niepodległości.

Życiorys

Urodził się w Tallinnie. Ze względu na pracę swojego ojca – dyplomaty, większość dzieciństwa spędził za granicą, uczęszczając do szkoły m.in. w Paryżu. Po aneksji Estonii przez ZSRR w 1941 wraz z całą rodziną został deportowany na Syberię. Już jako dwunastolatek pracował tam jako drwal. Po powrocie do Estonii w 1953 ukończył historię na Uniwersytecie w Tartu. Ze względu na pochodzenie władze komunistyczne uniemożliwiły mu podjęcie pracy w zawodzie. Ostatecznie znalazł zatrudnienie jako dramaturg teatralny, a następnie producent audycji radiowych.

Pod koniec lat 50. opublikował pierwszą ze swoich książek podróżniczych, które z czasem przyniosły mu sławę w całym Związku Radzieckim i za granicą. Za jego najsłynniejszą pracę literacką uchodzi Hõbevalge, poświęcona historii Estonii i basenu Morza Bałtyckiego.

Pomimo rosnącego międzynarodowego uznania dla jego twórczości, przez kilkanaście lat odmawiano mu paszportu. Gdy wreszcie w latach 70. zezwolono mu na wyjazdy na Zachód, stał się jednym z najważniejszych rzeczników praw Estończyków, wykorzystującym swoje szerokie znajomości w świecie mediów i kultury. W 1988 założył Instytut Estoński, mający promować wymianę kulturalną i młodzieży między Estonią a państwami zachodnimi.

W 1988 był jednym z liderów "śpiewającej rewolucji" – kierowanego przez intelektualistów obywatelskiego zrywu na rzecz niepodległości Estonii. Po przeprowadzeniu w 1990 wolnych wyborów został ministrem spraw zagranicznych z zadaniem stworzenia od podstaw dyplomacji kształtującego się państwa. Po krótkim epizodzie jako ambasador w Finlandii 6 października 1992 został pierwszym prezydentem odrodzonej Estonii. Pokonał wtedy m.in. swojego przyszłego następcę Arnolda Rüütela. 20 września 1996 wybrano go na drugą pięcioletnią i, zgodnie z konstytucją, ostatnią kadencję.

Odznaczenia

• Order Słonia (1994, Dania)
• Krzyż Wielki z Kollaną Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej (1995, Estonia)
• Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (1995, Finlandia)
• Kollana Orderu Orła Azteków (1995, Meksyk)
• Królewski Order Serafinów (1995, Szwecja)
• Krzyż Wielki Orderu Trzech Gwiazd (1996, Łotwa)
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki (1997, Węgry)
• Wielki Krzyż Orderu Witolda Wielkiego (1997, Litwa)
• Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1997[1], Włochy)
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa (1998, Norwegia)
• Order Orła Białego (1998, Polska)
• Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (1999, Grecja)
• Krzyż Wielki Legii Honorowej (2001, Francja)
• Stopień Specjalny Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi RFN (2000, Niemcy)
• Order Herbu Narodowego I klasy (2006, Estonia)
• Łańcuch Orderu Herbu Narodowego (2008, pośmiertnie Estonia)