Julian Spitosław Kulski (ur. 5 grudnia 1892 w Warszawie, zm. 18 sierpnia 1976 w Warszawie) – przedwojenny wiceprezydent Warszawy (od 1935), zastępca Stefana Starzyńskiego. Od 28 października 1939 do 5 sierpnia 1944) komisaryczny burmistrz miasta Warszawy. Uważał, że zastępuje w okresie okupacji prezydenta Starzyńskiego, a sprawował funkcję za zgodą władz Państwa Podziemnego i rządu na uchodźstwie.

W 1905 był członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej i brał udział w strajku szkolnym. Od 1910 do 1911 studiował na Wolnym Uniwersytecie w Brukseli, zaś od 1911 do 1914 w Instytucie Elektrotechniki i Mechaniki Stosowanej w Nancy. Od 1911 do 1913 był członkiem belgijskiej sekcji PPS Lewica. Od 1913 członek Związku Strzeleckiego i postępowo-niepodległościowej organizacji "Promień".

W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich, od 1918 do 1919 był komendantem Okręgu Warszawskiego Milicji Ludowej, a od 1919 do 1921 w Wojsku Polskim. Od 1922 do 1924 był sekretarzem generalnym Delegacji Polskich w Mieszkanych Polsko-Rosyjsko-Ukraińskich Komisjach Reewakuacyjnych i Specjalnych w Moskwie. Od 1925 do 1927 studiował w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu.

Od 1927 był pracownikiem Ministerstwa Skarbu (kierownik wydziału a nastepnie dyrektor departamentu), a od 1932 dyrektorem Państwowego Monopolu Spirytusowego. 14 lutego 1935 mianowano go wiceprezydentem Warszawy. We wrześniu 1939 został komendantem cywilnym obrony przeciwlotniczej i członkiem Komitetu Obywatelskiego przy dowództwie Armii Warszawa. Od 28 października 1939 podlegając komisarzowi Rzeszy dla miasta Warszawy (Reichkommissar für die Stadt Warsschau), pełnił funkcję komisarycznego burmistrza miasta Warszawy. Funkcję tę pełnił za zgodą władz konspiracyjnych. Kilkukrotnie zatrzymywany przez Niemców, jako zakładnik w listopadzie 1939 oraz aresztowany przez Gestapo w lipcu 1940.

5 sierpnia 1944 złożył funkcje na ręce Marcelego Porowskiego Delegata Rządu na Warszawę. W trakcie Powstania warszawskiego jako osoba cywilna przebywał na Starówce, a następnie po przejściu kanałami na Żoliborzu. Po powstaniu przebywał w Baniosze. Odrzucił wówczas propozycję gubernatora Ludwiga Fischera kontynuacji prac zarządu miasta.

Od grudnia 1945 do czerwca 1946 na zlecenie Zarządu Miasta Warszawy pracował dla Archiwum Miejskiego przy archiwizacji sprawozdań z działalności Zarządu Miasta w okresie okupacji. Od marca 1946 do 1947 był kierownikiem oddziałów w Gdyni, Gdańsku i Elblągu Międzynarodowej Ekspedytury C. Hartwig. Od 1947 do 1948 pracował w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Warszawie, a następnie w Gliwicach. Od 1951 do 1959 był dyrektorem w Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych (od 1946 wicedyrektorem stołecznej Dyrekcji Osiedli Robotniczych). 31 grudnia 1959 przeszedł na emeryturę. Odznaczony dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (drugi raz w 1949).

Od lutego 1961 należał do nieformalnej opozycji wobec władz, był członkiem warszawskiej loży masońskiej "Kopernik".

Obecnie jedna z ulic Mokotowa ma za patrona Juliana Kulskiego.