Israel Galili (ur. 10 lutego 1911, zm. 8 lutego 1986) był izraelskim politykiem, ministrem rządu i członkiem Knessetu. Przed uzyskaniem przez państwo żydowskie niepodległości, był szefem sztabu Hagany.

Młodość

Urodził się jako Israel Berczenko w miejscowości Brajłów w ówczesnym Imperium Rosyjskim (obecnie Ukraina). Gdy miał trzy lata jego rodzina wyemigrowała do Palestyny, będącej wówczas w Imperium osmańskim. Zamieszkali w Tel Awiwie, gdzie Israel ukończył szkołę podstawową i zdobył zawód drukarza.

Kariera wojskowa

W 1927 wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. W 1935 znalazł się w komitecie dowództwa Hagany, a rok później objął kierownictwo nad sekcją zakupów uzbrojenia. Gdy w czasie II wojny światowej pojawiło się zagrożenie przełamania przez Niemców brytyjskich linii obrony w Egipcie, Galili był zaangażowany w opracowywanie planów obrony społeczności żydowskiej w Mandacie Palestyny.

W 1946 został szefem sztabu Hagany. Podczas Wojny domowej w Mandacie Palestyny włożył olbrzymi wkład w budowę podwalin przyszłych Sił Powietrznych Izraela. Równocześnie pozyskiwał nowe uzbrojenie dla artylerii i piechoty. W dniu 3 maja 1948 doszło między nim a Dawidem Ben Gurionem do różnicy zdań odnośnie organizacji przyszłych sił zbrojnych. Wydarzenia te przeszły do historii pod nazwą "Rewolty Generałów". W jej trakcie, w czerwcu Israel Galili stracił swoje stanowisko dowódcze w Haganie. Pomimo to, nie wycofał się on z działalności wojskowej i podczas Wojny o niepodległość odegrał bardzo ważną rolę. Między innymi uczestniczył w negocjacjach z przedstawicielami żydowskich organizacji paramilitarnych Irgun i Lehi na temat ich przystąpienia do Sił Obronnych Izraela. Pomagał także w realizacji zagranicznych zakupów broni i amunicji.

Kariera polityczna

Galili był założycielem grupy młodzieżowej HaNoar HaOved (Pracująca Młodzież) i kibucu Na'an, w którym mieszkał aż do swojej śmierci.

Był deputowanym do Knesetu w latach 1949-1951 i 1955-1977, z ramienia partii politycznej Mapam, a następnie Ahdut HaAvoda i Koalicji Pracy. Przez krótki czas był ministrem informacji, jak również – w kilku gabinetach – ministrem bez teki. Później pełnił funkcję jednego z głównych doradców premier Goldy Meir, był także członkiem prestiżowego parlamentarnego Komitetu Spraw Zagranicznych i Obrony.