Henryk Dembiński, herbu Nieczuja (ur. 16 stycznia 1791 w Strzałkowie koło Stopnicy – zm. 13 czerwca 1864 w Paryżu) – polski generał, a także podróżnik i inżynier.

Syn Ignacego Dembińskiego – posła na Sejm Czteroletni – i Marianny z Moszyńskich Dembińskiej – córki hrabiów Moszyńskich, grand-metrów saskiego dworu.

Posłany do wojskowej szkoły inżynierskiej w Wiedniu. W 1809 r. nie przyjął stopnia oficerskiego w armii austriackiej i zaciągnął się jako szeregowiec do armii Księstwa Warszawskiego. W 1812 r. awansowany na porucznika, a potem w trakcie bitwy pod Smoleńskiem na stopień kapitana. Był posłem na Sejm Królestwa Polskiego w roku 1825. Krótki czas mieszkał w Witkowicach koło Ropczyc.

Brał udział w powstaniu listopadowym, gdzie wyróżnił się zwłaszcza w wyprawie na Litwę. W sierpniu 1831 r. został mianowany generałem dywizji i przez krótki czas pełnił funkcję wodza naczelnego. Gubernator wojskowy Warszawy od 9 sierpnia do 12 sierpnia 1831. Brał także udział w bitwach pod Dębem Wielkim i Ostrołęką. Po zakończeniu powstania wyemigrował do Francji, gdzie był związany z obozem A. J. Czartoryskiego. Członek władz Związku Jedności Narodowej.

W powstaniu węgierskim w 1849 roku dowodził węgierską Armią Północną, następnie powołany na stanowisko szefa sztabu naczelnego i wodza naczelnego armii węgierskiej. Ponieważ jego kandydatura wzbudzała zazdrość wśród niektórych węgierskich przywódców (szczególnie Artúra Görgeya), z funkcji tej zrezygnował po niepowodzeniu pod Kápolną. Po kolejnej klęsce armii węgierskiej pod Temeszwarem oraz rezygnacji Lajosa Kossutha wyjechał do Turcji i wstąpił do armii sułtana osmańskiego Abdülmecida I.

W 1850 r. powrócił do Paryża, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu w Montmorency.