Dmitrij Borisowicz Kabalewski, ros. Дмитрий Борисович Кабалевский (ur. 17 grudnia?/30 grudnia 1904 w Sankt-Petersburgu, zm. 14 lutego 1987 w Moskwie) – rosyjski pianista i kompozytor.

Studia muzyczne rozpoczął w 1918 roku w moskiewskiej Szkole Muzycznej im. Skriabina. Kompozycji uczył się u S. Wasilenki i G. Catoire’a. Później wstąpił do konserwatorium moskiewskiego, gdzie był uczniem M. Miaskowskiego (kompozycja) i A. Goldeweisera (fortepian). Wkrótce po ukończeniu konserwatorium rozpoczął pracę pedagogiczną (jako profesor kompozycji w konserwatorium moskiewskim).

Kabalewski należy – obok Prokofjewa, Szostakowicza i Chaczaturiana – do najpopularniejszych kompozytorów radzieckich. Niekiedy bliski ich muzyce, w istocie pozostaje jednak indywidualny w swym specyficznym, groteskowym humorze, w żywości pulsu rytmicznego, prostocie i klarowności faktury, a zarazem plastyczności tematów melodycznych, w osobliwej dysonansowości. Kabalewski jest w swoich kompozycjach bardzo oszczędny, posługuje się fakturą przejrzystą i prostą tematyką. Ważny dział jego twórczości stanowią drobne utwory fortepianowe przeznaczone dla dzieci, niezmiernie popularne, należące do stałego repertuaru adeptów sztuki pianistycznej. Reprezentant stylu neoklasycznego, nawiązującego do twórczości Prokofjewa i Rachmaninowa. Pisał symfonie, poematy symfoniczne, opery, utwory kameralne i fortepianowe, ale największą popularnością cieszą się jego koncerty: fortepianowe, wiolonczelowe i skrzypcowy.