Antoni Głowacki (ur. 10 lutego 1910 roku w Warszawie – zm. 27 kwietnia 1980 roku w Wellington), podpułkownik pilot Wojska Polskiego, major (ang. Squadron Leader) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski II wojny światowej.

Po technikum dostał się do Szkoły Wawelberga i Rotwanda. W wieku 18 lat dostał pracę jako kierownik laboratorium w jednej z fabryk Philipsa. Szkolenie lotnicze rozpoczął koło Łodzi, później trafił do Szkoły w Dęblinie.

Podczas kampanii wrześniowej walczył w oddziale zwiadu lotniczego Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. W styczniu 1940 roku dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie rozpoczął szkolenia na samolotach bombowych. Poprosił o przeniesienie do lotnictwa myśliwskiego. W sierpniu 1940 roku przeszedł do 501. Dywizjonu Myśliwskiego "County of Gloucester", latał na Hurricanach.

24 sierpnia 1940 roku w ciągu jednego dnia w 3 lotach bojowych zestrzelił 5 niemieckich samolotów (jako jedyny Polak). Tydzień później zestrzelony, lądował przymusowo i rozbił samolot (Hurricane oznaczony SD-A), sam został poważnie ranny. W listopadzie 1941 roku trafił do słynnego Dywizjonu 303. W połowie 1943 roku trafił do 308. Dywizjonie Myśliwskim "Ziemi Krakowskiej", następnie do 309. Dywizjonu Myśliwsko-Rozpoznawczego "Ziemi Czerwieńskiej". Latał w 307. Dywizjonu "Lwowskich Puchaczy", a na koniec trafił do 302. Dywizjonu Myśliwskiego, gdzie koniec wojny zastał go w stopniu podpułkownika.

Po wojnie trafił do Nowej Zelandii, był instruktorem w bazie lotniczej Ohakea. W 1960 roku przeszedł do lotnictwa cywilnego. Zmarł 27 kwietnia 1980 roku w Wellington w Nowej Zelandii.