Anna Maria Radziwiłł (ur. 20 kwietnia 1939 w Sichowie Dużym, zm. 22 stycznia 2009 w Warszawie) – polska pedagog, historyk, senator I kadencji, była wiceminister edukacji.

Córka księcia Krzysztofa Mikołaja Radziwiłła i Zofii z Popielów.

Absolwentka Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (1961), na tej uczelni uzyskała następnie stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w 1966. Przez ponad 30 lat była nauczycielką w szkołach średnich. W latach 1970–1982 pełniła funkcję zastępcy dyrektora XLI Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w Warszawie. Pod koniec lat 80. prowadziła zajęcia z historii w warszawskim XVIII Liceum Ogólnokształcym im. Jana Zamoyskiego.

W 1980 wstąpiła do "Solidarności", była przewodniczącą grupy ekspertów związku w negocjacjach z Ministerstwem Oświaty i Wychowania dotyczących zmian w programie nauczania historii. W stanie wojennym współpracowała z Prymasowskim Komitetem Pomocy Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Brała udział w obradach Okrągłego Stołu jako reprezentantka strony solidarnościowo-opozycyjnej. W wyborach czerwcowych w 1989 została wybrana do Senatu z ramienia Komitetu Obywatelskiego.

W latach 1989–1992 pełniła funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej w kolejnych rządach solidarnościowych. Później związana ze środowiskiem Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W latach 1997–2001 za rządów koalicji AWS-UW była doradcą ministra edukacji narodowej, współpracowała z zespołem opracowującym reformę szkolnictwa w 1999. W tym samym roku pełniła funkcję przewodniczącej Rady Fundacji Batorego. Od 13 września 2004 do 1 września 2005 była podsekretarzem stanu w MENiS, a od 1 września 2005 do 14 listopada 2005 podsekretarzem stanu w MEN. W marcu 2008 została powołana do Rady Edukacji Narodowej, organu doradczego przy minister Katarzynie Hall.

Autorka i współautorka (m.in. z Wojciechem Roszkowskim) podręczników do nauki historii.

Zmarła 22 stycznia 2009, uroczystości pogrzebowe odbyły się w Warszawie osiem dni później.