Cmentarz w Wilanowie – rzymskokatolicki cmentarz w warszawskiej dzielnicy Wilanów. Znajduje się u zbiegu ulic Wiertniczej i Wilanowskiej.

Historia

Cmentarz został założony z inicjatywy Stanisława Kostki, Aleksandra Stanisława Potockich i Aleksandry z Lubomirskich Potockiej w 1816. Początkowo był na planie koła z położoną pośrodku z neogotycką kaplicą-mauzoleum, która została wzniesiona w latach 1823-1826 według projektu Chrystiana Piotra Aignera. Znajdują się w niej groby Stanisława Kostki i Ignacego Potockich.

Cmentarz był wielokrotnie poszerzany. Po raz pierwszy uległ znacznemu poszerzeniu około 1860 kiedy to do okrągłego dotychczas cmentarza dodano ramiona nadając mu kształt krzyża greckiego. Ponownie teren cmentarza został powiększony w latach 1877-1888. Po raz ostatni został poszerzony na przełomie XX i XXI wieku.

Około 1860 cmentarz został ogrodzony kształtkami ceramicznymi według projektu Henryka Markoniego.

W 1947 Gerard Ciołek opracował plan regulacji i powiększenia cmentarza, który rozrastał się chaotycznie podczas wojny. Projektu nie zrealizowano zaś cmentarz z upływem czasu powiększany nie zyskiwał na uporządkowaniu.

Na cmentarzu zostali pochowani powstańcy roku 1863, żołnierze polegli we wrześniu 1939 i powstańcy warszawscy z 1944. Wśród grobów zbiorowych z okresu II wojny światowej znajdują się: 10 grobów kryjących ciała 73 żołnierzy 360 Pułku Piechoty, 32 groby kryjące ciała 171 powstańców warszawskich pułków Baszta (batalion Oaza) i Waligóra (pluton Grochów i dywizjon Jeleń) oraz groby kilkunastu cywilnych ofiar egzekucji przeprowadzonych przez Niemców na terenie Wilanowa.

nr rej. 639/19 z kwietnia 1973 (cmentarz i ogrodzenie) 639/28 z 1 lipca 1963 i z kwietnia 1973 (kaplica)