Andrzej Babiński (ur. 5 stycznia 1938, zm. 14 maja 1984) – poznański poeta, przyjaciel Edwarda Stachury, jeden z polskich poetów przeklętych.

Andrzej Babiński urodził się w Białymstoku. Dzieciństwo, które przypadło na okres II wojny światowej spędził na wsi białostockiej. Jednakże jego poetycki życiorys związany jest nierozłącznie z Poznaniem. W latach 1957-1961 studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

Pierwsze wiersze Babińskiego opatrzone są datą 1954. Bloki utworów publikował początkowo w prasie na łamach "Poezji", "Radaru", "Nurtu", także w czasopismach studenckich. W latach 1972-1974 był współredaktorem poznańskiego "Nowego Dzwonka Porannego".

Łączyła go przyjaźń z Edwardem Stachurą, Ryszardem Milczewskim-Bruno, Wincentym Różańskim. Babiński ciężko przeżył śmierć Stachury, której poświecił jeden ze swych najbardziej znanych wierszy Nad grobem Stachury.

W 1975 roku zadebiutował tomem poezji Z całej siły , za który w 1976 r. otrzymał Nagrodę "Peleryny" w gdańskim Konkursie "Czerwonej róży". W 1977 roku wydał kolejny tom wierszy Znicze, nagrodzony w roku następnym Medalem Galerii Nowej w Poznaniu.

Laureat Konkursu IV Dnia Poezji (Warszawa 1969), Turnieju Wiersza o Poznaniu i Wielkopolsce (1975), "Zielonej Wazy" (1976), a także konkursu " U źródeł nowego wieku" (1977).

Zmarł śmiercią samobójczą w wyniku upadku z mostu Marchlewskiego w Poznaniu (obecnie most Królowej Jadwigi). Śledztwo wykluczyło możliwość morderstwa. Prokurator Rejonowy z Poznania stwierdził ostatecznie: "Jego samobójstwo było niewątpliwie wynikiem skumulowania się dwóch czynników, a mianowicie choroby psychicznej i postawy twórczej"