Powstała na skutek międzypartyjnego porozumienia przedstawicieli Ha-Szomer Ha-Cair, Ha-noar Ha-cijoni, Betaru, Bundu oraz komunistów. Jednym z jej twórców i pierwszym przywódcą był Icchak Wittenberg.

W początkowym okresie organizacja zajmowała się przede wszystkim propagandą, wydawaniem biuletynów, podrabianiem dokumentów, sabotażem i zdobywaniem broni, którą Żydzi wykradali lub zdobywali od Litwinów, jak Julian Jankauskas, oraz członków polskiego podziemia.

W styczniu 1942 zatrudnieni przy katalogowaniu zrabowanych dzieł sztuki i księgozbiorów pochodzących z żydowskich i polskich muzeów, bibliotek, bożnic, mieszkań prywatnych oraz YIVO na zlecenie Einsatzstab Reichsleiter Rosenberg przyszli członkowie FPO podjęli się organizacji schowków i zdeponowania w nich najcenniejszych ze zrabowanych dzieł, którym groziło zniszczenie, w tym około dwóch tysięcy ksiąg z biblioteki Straszuna, rzeźb z Muzeum An-skiego, oryginału niewydajnego dotąd słownika dra Alfreda Landaua, listów Szolema Alejchema, rękopisów Chajma Nachmana Bialika, Maksyma Gorkiego i Dawida Bergelsona.

FPO wysłało również emisariuszy do innych gett w tym warszawskiego i białostockiego, próbując bezskutecznie nawiązać kontakt z tamtejszym podziemiem.

Organizacja pozostała w getcie do momentu, kiedy rozpoczęła się likwidacja getta, wtedy jego członkowie ukryli się w piwnicach i kanałach lub wyszli z getta i zorganizowali oddziały partyzanckie. Dowódcą oddziałów partyzanckich był Aba Kowner.

Wśród członków organizacji byli poeci Hirsz Glik, autor słynnej pieśni partyzanckiej „Nie mów nigdy”, Szmerke Kaczergiński oraz Abraham Suckewer.