Przyczyny przeprowadzenia denominacji

W latach 1989–1990 w Polsce wystąpiła hiperinflacja, która osiągnęła poziom 1 395%. Do obiegu wprowadzono nowe nominały banknotów: 20 000 zł, 50 000 zł, 200 000 zł (1989), 100 000 zł, 500 000 zł (1990), 1 000 000 zł (1991) i 2 000 000 zł (1992). Monety, mimo iż nie przestały być prawnym środkiem płatniczym, zniknęły z obiegu, jako że ich wartość była zbyt niska aby wygodnie używać ich w rozliczeniach. Najniższym nominałem występującym w powszechnym obiegu był banknot 50 zł.

Narodowy Bank Polski już w 1990 r. rozpoczął przygotowania do denominacji. Warunkiem umożliwiającym jej przeprowadzenie był spadek poziomu inflacji poniżej 10% i gwarancja utrzymania się niskiego poziomu przez dłuższy czas. Dzięki realizacji planu Balcerowicza udało się w kolejnych latach zahamować inflację i ustabilizować gospodarkę. Ostatecznie decyzję o przeprowadzeniu denominacji podjęto w 1994 roku.

Nowe banknoty i monety

Mennica Państwowa już w 1990 roku rozpoczęła bicie monet z myślą o wprowadzeniu do obiegu po denominacji. Zgromadzenie dużej ilości monet umożliwiło później szybkie zastąpienie niskich nominałów starej emisji.

W 1990 roku przygotowano nową serię banknotów według projektu Waldemara Andrzejewskiego o nominałach od 1 zł do 500 zł. Nie weszły one jednak do obiegu z powodu słabego zabezpieczenia przed fałszowaniem.

Banknoty o nominałach od 10 zł do 200 zł, które weszły do powszechnego obiegu rozpoczęto drukować w 1994 roku. Autorem projektów jest Andrzej Heidrich.