W dniu 14 sierpnia, mimo sprzeciwów ze strony wojskowych, cesarz zdecydował się na "coś, co było nie do pomyślenia". Tego samego dnia zwołał posiedzenie gabinetu i wygłosił mowę, która jego samego doprowadziła do łez i wywołała szloch na sali. Zażądał przygotowania reskryptu kapitulacyjnego i ofiarował się wygłosić orędzie, aby naród pogodził się z kapitulacją. Tego samego dnia nagrał na płycie przemówienie, które nadano przez radio następnego dnia w południe. Zostało ono wygłoszone formalnym, dworskim (klasycznym) językiem, co przy złej jakości przekazu radiowego spowodowało, że dla zwykłych ludzi było mało zrozumiałe. Cesarz nie odniósł się w nim bezpośrednio do kapitulacji, ale jedynie stwierdził, iż rząd został poinstruowany do przyjęcia warunków Deklaracji poczdamskiej.

Kończący II wojnę światową akt bezwarunkowej kapitulacji Cesarstwa Wielkiej Japonii podpisano 2 września 1945 roku o godzinie 9:00 na pokładzie zakotwiczonego w Zatoce Tokijskiej pancernika USS "Missouri". Podpisy na akcie kapitulacji złożyli gen. Douglas MacArthur jako przedstawiciel całych sił alianckich i minister spraw zagranicznych Japonii Mamoru Shigemitsu wraz z generałem Yoshijirō Umezu, a także przedstawiciele: Stanów Zjednoczonych (admirał Chester Nimitz), Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (gen. Kuźma Dieriewianko), Chin (gen. Xu Yongchang), Wielkiej Brytanii (adm. Bruce Fraser), Australii (gen. Thomas Blamey), Kanady (płk Lawrence Moore Cosgrave), Francji (gen. Philippe Marie Leclerc), Holandii (admirał Conrad Helfrich) oraz Nowej Zelandii (wicemarszałek Leonard Monk Isitt).

Po kapitulacji Japonia do 28 kwietnia 1952 roku znajdowała się pod okupacją amerykańską. Nowa Konstytucja Japonii zakazała jej tworzenia sił zbrojnych.

8 września 1951 odbyła się konferencja pokojowa w San Francisco, Japonia podpisała traktat pokojowy oraz traktat bezpieczeństwa ze Stanami Zjednoczonymi.