Prototyp oblatano w 1959 roku. Z ponad 1000 wyprodukowanych egzemplarzy ponad 880 pozostaje w użyciu głównie w państwach WNP i Afryce. Samolot został zaprojektowany w celu zastąpienia przestarzałych samolotów Ił-14 o napędzie tłokowym. Samolot został przystosowany do operowania z lotnisk o słabej infrastrukturze, zarówno jeśli chodzi o nawierzchnie lotniska jak i o wyposażenie serwisowe. Produkcja odbywała się w zakładach w Kijowie (985 egzemplarzy), Ułan Ude (180 egzemplarzy) i Irkucku (197 egzemplarzy w wersji transportowej). W Chinach samoloty te są nadal produkowane jako Xi’an Y-7.

Wersje

• An-24: Wersja pierwotna z 44 miejscami pasażerskimi.
• An-24B: Wersja 50-osobowa
• An-24T: Wersja towarowa.
• An-24P: Wersja przystosowana do gaszenia pożarów.
• An-24V: 50-miejscowy samolot krótkodystansowy.
• An-24V seria II: wersja 50-miejscowa osobowo-towarowa.

Samoloty An-24 w Polsce

Samoloty tej serii latały w barwach PLL LOT i w Siłach Powietrznych Rzeczypospolitej Polskiej. Samolot tej serii (SP-LTF, należący do PLL LOT) rozbił się 2 kwietnia 1969 na północnym stoku Policy w Paśmie Babiogórskim, na terenie Zawoi, pociągając za sobą śmierć 53 osób (47 pasażerów i 6 członków załogi). Do serii tej należał również samolot o nr rejestracyjnym SP-LTD Polskich Linii Lotniczych LOT który rozbił się 2 listopada 1988 około 32 km od lotniska Rzeszów-Jasionka z 23 pasażerami i 6 członkami załogi na pokładzie, w wyniku czego zginęła jedna osoba. Katastrofa ta przyspieszyła wymianę floty PLL LOT na nowoczesne zachodnie konstrukcje (wiek rozbitego samolotu wynosił 22 lata). Ponadto maszyny te charakteryzowały się bardzo dużym hałasem, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz samolotu. Samoloty serii An-24 zostały zastąpione włosko-francuskimi samolotami ATR, początkowo były to ATR-72, zaś w następnych latach mniejsze ATR-42.