Przed katastrofą pilot rozpoczął wznoszenie z pułapu 29 500 stóp (ok. 10 000 m) na 33 000 stóp (ok. 11 000 m) w związku z turbulencjami, na które napotkał. W trakcie zmiany pułapu nastąpiło poważne mechaniczne uszkodzenie struktury samolotu wskutek jednej z kolejnych nadzwyczaj silnych turbulencji. Samolot nie mógł kontynuować lotu i spadł w odległej od dróg i ludzkich osad górzystej i zalesionej okolicy Cumberland. Z wypadku spośród pięciu członków załogi uratowali się pierwszy i drugi pilot. Strzelec i nawigator wylądowali żywi na spadochronach, ale wkrótce zmarli na ziemi wskutek wychłodzenia. Nawigator radaru nie wyskoczył z samolotu i zginął w jego szczątkach.

Porywisty wiatr i padający śnieg, silny mróz i niedostępna okolica bardzo opóźniły akcję ratunkową tak, że w chwili, kiedy dotarto do szczątków maszyny pokryta była ona czterdziestocentymetrową warstwą świeżego śniegu.

Obie bomby przetrwały katastrofę – według oficjalnych doniesień – w stanie "względnie nienaruszonym" (ang. relatively intact).