Po opanowaniu przez siły niemieckie arterii przelotowej i jej umocnieniu odbywa się ewakuacja tzw. dzielnicy rządowej wraz gubernatorem Fischerem. Podczas ewakuacji, na placu Żelaznej Bramy ginie od kuli powstańczej zastępca gubernatora Ludwiga Fischera – dr Herbert Hummel.

Oddziały Zgrupowania Radosław walczą o zatrzymanie Powązek, osłaniają Stare Miasto; Parasol przesunięty na ul. Gęsią; ul. Stawki przechodzi z rąk do rąk. Na Powiślu AK-owcy skutecznie odpierają ataki niemieckie. Na Ochocie duże straty po stronie polskiej, skutecznie odpierane ciężkie ataki.

Trwają ataki artyleryjskie na Stare Miasto.

Wśród ludności i powstańców nadal panuje atmosfera więzi i wiary w wyzwolenie; odbywają się msze święte.

Z meldunku w dzienniku bojowym 9. Armii niemieckiej:
Opór w Warszawie wzmaga się. Toczące się walki to najtrudniejsze – w pełnym znaczeniu tego słowa – boje uliczne na terenie wielkiego miasta. Własne straty są wysokie. Celem opanowania położenia potrzebna jest pełnowartościowa dywizja wyposażona w dużą ilość broni ciężkiej.

Z dziennika von dem Bacha:
Od każdej strony brakuje mi sił. Obyśmy tylko utrzymali Warszawę!

Tego dnia odbyła się druga rozmowa premiera rządu RP Stanisława Mikołajczyka ze Stalinem. Mikołajczyk świadomy już złej sytuacji powstania prosił o natychmiastowe zrzuty i pomoc dla powstania – uzyskał taką obietnicę, Stalin jednak nie zamierzał jej zrealizować i zwlekał z wydaniem takiej decyzji – pomoc sowiecka w postaci zrzutów uzbrojenia nastąpiła dopiero w dniach pomiędzy 13 września a 14 września, po prawie 44 dniach walki od rozpoczęcia powstania, gdy nie mogło to zaważyć w istotnym stopniu na wynik walk w Warszawie.

Dodatkowo zrzuty zawierały radziecką amunicję nie pasującą do broni walczących powstańców, użyteczne były jedynie artykuły żywnościowe m.in. konserwy. Niekorzystną sytuację pogłębiała także zwłoka Stalina w wydaniu pozwolenia na lądowanie samolotów alianckich na radzieckich lotniskach na wschód od Warszawy, Stalin wydał ją dopiero 13 września 1944.

Mikołajczyk odrzucił nalegania Stalina w sprawie uznania Linii Curzona jako nowej granicy wschodniej Polski i fuzji z PKWN, które domagało się 75% tek ministerialnych w rządzie. Podczas spotkania Stalin był zaskakująco przyjazny, oświadczając np. iż celem polityki sowieckiej jest „przyjaźń między nami”, oraz stwierdził: „postaramy się zrobić wszystko [...] aby dopomóc Warszawie”. Mikołajczyk wrócił do Londynu pewny, że udało mu się uzyskać obietnicę pomocy dla powstania. Już w trzy dni później, 12 sierpnia Stalin oświadczył jednak, że powstanie warszawskie jest „bezsensowną i przerażającą awanturą” oraz że dowództwo sowieckie musi „odgrodzić się od awantury warszawskiej”. Z kolei Jan Karski podaje, iż podczas tej rozmowy Stalin powtarzał oburzające i nieprawdziwe oświadczenia Bieruta, że „w Warszawie nie ma żadnego powstania”, jednak w oficjalnych protokołach sowieckich ze spotkania ten tekst nie występuje.