Pierwszy lot Boeinga 747 odbył się 9 lutego 1969 roku, a wprowadzony został do służby w 1970 w amerykańskich liniach Pan Am. Do marca 2012 wyprodukowano 1433 sztuk tego samolotu we wszystkich wersjach.

Wersje samolotu

Seryjnie produkowane

747-100

Pierwsza wersja samolotu, w służbie od 1971 roku, ostatni dostarczony egzemplarz w 1986. Wczesne Boeingi 747 z serii 100 były budowane z sześcioma okienkami na górnym pokładzie. W opcji oferowano dziesięć okien. Niektóre 747-100 zostały przerobione do nowej konfiguracji. Ogółem wybudowano 167 Boeingów 747 serii 100. Boeing nigdy nie wybudował żadnego 747-100 w wersji transportowej, chociaż przerabiano samoloty z konfiguracji pasażerskiej na transportową. Linie lotnicze Pan American World Airways były głównym odbiorcą Boeinga 747 serii 100. Firma Boeing oferowała również opcjonalnie zamontowanie silników Rolls-Royce RB 211 lub General Electric CF6, lecz tylko Saudia (obecnie Saudi Arabian Airlines) wybrała silniki Rolls-Royce'a.

• Boeing 747-122

747-200

Wersja w służbie od 1971, ostatni dostarczony egzemplarz (200F) w 1990. Względem wersji -100 posiada większy zasięg i w konsekwencji mocniejsze silniki, większą pojemność zbiorników paliwa oraz wzmocnioną konstrukcję pozwalającą na podwyższenie masy startowej. 747-200 miała szereg podwersji, w tym:

• Boeing 747-200A
• Boeing 747-200B
  • Boeing 747-2G4B – wersja używana przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki.
• Boeing 747-200C – wersję pasażersko-towarową.
• Boeing 747-200D
• Boeing 747-200F – wersję towarową.
• Boeing 747-200M – wersję pasażersko-towarową.

747SP

747SP (ang.: Special Performance, Przystosowanie Specjalne) to krótsza o blisko 15 metrów wersja o wydłużonym zasięgu. Zabierała mniej pasażerów niż wersje 100 i 200 (maksymalnie 440 pasażerów, normalnie około 290), ale zasięgiem dorównywała obecnym samolotom 747-400 (12 325 kilometrów). W służbie od 1976, ostatni egzemplarz dostarczony w 1989. Ogółem wybudowano 45 Boeingów 747SP. Pierwszy egzemplarz rozpoczął służbę w liniach PanAm 4 lutego 1976 roku. To właśnie linie Pan American World Airways były jego głównym odbiorcą.

747SR

747SR – (ang.: Shortened Range, Skrócony Zasięg) wersja krótkiego zasięgu. Używana głównie przez Japońskie linie lotnicze do obsługi, krótkich tras o dużym natężeniu ruchu. Wersja ta charakteryzowała się zmniejszoną pojemnością zbiorników paliwa oraz wytrzymalszą konstrukcją dostosowaną do częstych startów i lądowań.

747-300

Najkrócej produkowana wersja samolotów 747, w służbie od 1983; ostatni egzemplarz dostarczony w 1990. W porównaniu do wersji -200 posiada powiększony górny pokład (wykorzystany później w 747-400). Wydłużenie "garba" poprawiło zużycie paliwa na pasażera (zgodnie z regułą pól).

747-400

Najpopularniejsza seria tych samolotów. W służbie od 1989. Wyróżnia je dłuższy górny pokład (garb), oraz winglety na końcach skrzydeł. Podobnie, jak wersja 200, ma wiele pod-wersji, w tym:

• Boeing 747-400F – (ang.: Freight, Fracht) wersję towarową, z krótkim górnym pokładem.
• Boeing 747-400D – (ang.: Domestic, Krajowy) wersję o krótkim zasięgu, przygotowaną na rynek japoński, bez wingletów.
• Boeing 747-400M (czasem nazywaną Combi) – wersję pół pasażerską – pół towarową (tylną połowę głównego pokładu zajmuje przestrzeń towarowa), wyposażoną w duże boczne drzwi towarowe zaraz za lewym skrzydłem.
• Boeing 747-400ER – (ang.: Extended Range, Przedłużony Zasięg) wersję o przedłużonym zasięgu.
• Boeing 747-400BCF – (ang.: Boeing Converted Freighter) wersję towarową przerobioną z wersji pasażerskiej (B747-400) w autoryzowanych zakładach Boeinga, z długim pokładem górnym.

Produkcja serii 747-400 została zakończona w roku 2009. Ostatnim egzemplarzem był 747-4HQERF (rejestracja 9K-DAB), przeznaczony dla linii LoadAir Cargo.

747-8

Boeing oficjalnie ogłosił wersję pod tą nazwą w 2005.

• Boeing 747-8F – wersja transportowa
• Boeing 747-8I – wersja pasażerska

Inne wersje  

• Boeing 747 SCA – (Shuttle Carrier Aircraft, Statek Powietrzny do Transportu Wahadłowca) – Wersja wykorzystywana przez NASA do przenoszenia promów kosmicznych z miejsca lądowania (np. z bazy lotniczej Edwards w Kalifornii) z powrotem do Centrum Lotów Kosmiczych im. Kennedy'ego na Florydzie. Są to dwie zmodyfikowane maszyny – 747-100 oraz 747-100SR. Od zwykłych 747-100 różni je to, że zawierają mocowania dla orbitera (jedno z przodu, dwa z tyłu), wzmocnienia w miejscach mocowań, wyposażenie do kontroli elektroniki orbitera oraz oczywiście to, że nie mają miejsc pasażerskich. Dla zwiększenia stabilności posiadają dodatkowe, mniejsze stateczniki pionowe na końcówkach stateczników poziomych.
• C-25 – wersja transportowa dla VIP-ów powstała w 1990. Modyfikacja 747-200B o zmienionym wnętrzu.
• VC-25A – popularnie nazywany Air Force One (chociaż faktycznie nazwą Air Force One oznaczany jest jakikolwiek statek latający US Air Force, na pokładzie którego aktualnie przebywa prezydent USA). Są to zmodyfikowane C-25. Mają rozbudowane i unowocześnione wyposażenie nawigacyjne i komunikacyjne. Posiadają także urządzenia do tankowania w locie.
• E-4 – zmilitaryzowana wersja 747-200. Samoloty te mogą służyć jako mobilne centra dowodzenia w sytuacjach kryzysowych. Również posiadają wyposażenie do tankowania w czasie lotu. Samoloty te są wyposażone w osłony przeciw efektom wybuchów jądrowych, między innymi przeciwko impulsom elektromagnetycznym (EMP). Występuje w dwóch podwersjach:
  • E-4A
  • E-4B
• Boeing 747 LCF Dreamlifter – wersja wyolbrzymiona, przystosowana do przewożenia części kadłuba nowego Boeinga 787. Podobnie do Belugi, środkowa część jego kadłuba ma znacznie większą średnicę, pozwalająca na przewóz dużo większych ładunków.
• SOFIA – Stratosferyczne Obserwatorium Astronomii Podczerwonej zbudowane na bazie Boeing 747SP.