Car kołokoł, o wadze 202 tony, średnicy 6,6 m, wysokości (z uchami) 6,14 m, odlał z brązu mistrz ludwisarski Michał Matorin (Motorin) 25 listopada 1735 roku (data dzienna za) na Kremlu w Moskwie. Ukaz o odlaniu dzwonu caryca Anna Iwanowna Romanow wydała w połowie 1730 r., potem wykonywano rysunki i modele. Właściwe prace przygotowawcze (oraz jedna nieudana próba odlania) trwały około 2 lat (główną rolę w projektowaniu odegrał ojciec Michała, Iwan Matorin, zmarły 3 miesiące przed odlaniem), a samo odlewanie 36 minut. Późniejsze prace nad napisami i zdobieniami dzwonu ciągnęły się 1,5 roku. Kilku rzemieślników z Sankt Petersburga pod kierownictwem wykształconego we Włoszech Fiedora Medwiediewa wykonało wówczas portrety cara Aleksego (fundatora poprzednich wielkich dzwonów Kremla), fundatorki obecnego dzwonu – carycy Anny Iwanowny Romanow, pięć ikon, napisy i barokowe ornamenty. W maju 1737 roku w czasie pożaru Kremla ukończony, ale jeszcze nie wydobyty z dołu odlewniczego, dzwon pękł wskutek zalania wodą rozgrzanego metalu przez gaszących pożar. Uszkodzony dzwon wraz z ułamanym kawałkiem ważącym 11,5 tony, wydobyto dopiero w 1836 roku i ustawiono na Kremlu na kamiennym postumencie autorstwa francuskiego rzeźbiarza Henri de Montferranda, który opracował także metodę wydobycia i transportu dzwonu (uprzednie próby zakończyły się niepowodzeniem). Od tego czasu jest jedną z głównych atrakcji Kremla. Po nieudanym zamachu na cara Aleksandra III zaprojektowano jako akt dziękczynny budowę monumentalnej murowanej dzwonnicy dla Car kołokoła, który miano także pozłocić. Projekt ten jednak nie został zrealizowany.