Cmentarz przykościelny w Wysocicach został założony zapewne zaraz po poświęceniu kościoła co mogło się odbyć około 1210 r. Pierwotny jego obszar o kształcie owalnym nie zmienił się do dnia dzisiejszego i mieścił się w granicach aktualnego muru.

Najdawniejsze zapiski o cmentarzu przykościelnym, jakie się dochowały w archiwum parafialnym pochodzą z początku XVIII w. Z okazji wizyty biskupa krakowskiego Kunickiego w 1727 r. zalecono budowę nowej kostnicy, naprawienie furtki ogrodzenia cmentarza. Lecz dopiero w 1873 r. zaczęto budować na cmentarzu nową drewnianą kostnicę.

W archiwum parafialnym dochowała się księga metrykalna chrztów, ślubów i zgonów, założona w 1776 r. jej trzecia część, księga zgonów – Liber mortuorum – zawiera zapisy – w języku łacińskim – osób zmarłych w parafii wysocickiej w czasie od 1 sierpnia 1776 r. do 28 października 1800 r. W metrykach tych odnotowano: imię i nazwisko zmarłego, jego wiek, miejsce zamieszkania (wieś) i miejsce pogrzebania na cmentarzu kościelnym w formie krótkiej notatki: „od wschodu”, „od południa”, „od zachodu”, „od północy”. Z zestawienia miejsc pochówków wynika że:

• na południe i zachód od kościoła grzebano przeważnie zmarłych z Gołyszyna i z Wysocic
• na północ – zmarłych ze Ściborzyc
• na wschód – zmarłych z Żarnowicy

W roku 1801 za zezwoleniem ks. bpa Józefa Olechowskiego, sufragana krakowskiego, ówczesny proboszcz wysocicki, ks. Wojciech Mastelski dokonał w dniu 26 listopada 1801 r. uroczystego pogrzebania kości wyjętych z kostnicy i kości wydobytych z krypty kościelnej. Wszystkie te kości zostały złożone we wspólnym grobie wykopanym na cmentarzu przykościelnym obok furtki prowadzącej do plebanii. W tym miejscu na filarze muru cmentarnego znajdowała się płyta z napisem upamiętniającym ten pogrzeb, która się nie zachowała. Na cmentarzu przykościelnym chowano zmarłych parafian aż do roku 1823, kiedy to założono cmentarz grzebalny w polu przy drodze polnej z Wysocic do Ściborzyc. W roku 1860 cmentarz przykościelny ogrodzony murem kamiennym na wapno, w którym to murze były trzy wejścia: główne od południa, drugie od wschodu – dojście do plebanii i trzecie – od zachodu prowadzące do dworu (obecnie zamurowane po 1932 r.). Wszystkie miały drzwi z okuciami żelaznymi, były zamykane i pomalowane na czerwono. W roku 1917 stary mur cmentarza został rozebrany i wymurowano nowy, który też pokryto płytami kamiennymi. Z 1917 r. pochodzą też bramy żelazne w tym murze oraz nowa kostnica, która nigdy właściwej funkcji nie pełniła, a była tylko używana jako składzik przykościelny. W latach 1962-1964 powierzchnię tego cmentarza nieco zniwelowano.