Zofia Wasilkowska (ur. 9 grudnia 1910 w Kaliszu, zm. 1 grudnia 1996 w Warszawie) – polityk polskiej lewicy, wieloletni sędzia Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, pierwsza kobieta-minister w historii Polski.

Ukończyła prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W młodości była działaczką PPS, od 1948 do 1981 członkini PZPR. W latach 1948–1959 w KC PZPR – do 1954 jako zastępca członka, później członek. Posłanka na Sejm PRL I i II kadencji (1952–1961).

Od kwietnia 1956 do lutego 1957 minister sprawiedliwości w rządzie Józefa Cyrankiewicza. W okresie 1948–1955 i 1958–1981 pełniła funkcję sędziego Sądu Najwyższego. Zajmowała się również sprawami kobiet – w latach 1948–1953 zastępowała kierownika Wydziału Kobiecego KC PZPR.

W latach 70. Wasilkowska przeszła na stronę opozycji. Od 1980 należała do „Solidarności”. Była członkiem Komitetu Helsińskiego w Polsce, a w 1989 jednym z założycieli Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Jako reprezentantka strony solidarnościowo-opozycyjnej brała udział w obradach Okrągłego Stołu. Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej – agendy/jednostki COIU.

Małżonkiem Zofii Wasilkowskiej był Jan Wasilkowski. Zofia Wasilkowska została pochowana 6 grudnia 1996 na warszawskich Powązkach.