Zofia Romanowiczowa (ur. 18 października 1922 w Radomiu, zm. 28 marca 2010 w Lailly-en-Val) – polska pisarka i tłumaczka.

Córka legionisty i urzędnika Zygmunta Górskiego oraz Marianny ze Stolińskich. Uczyła się w gimnazjum i liceum im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu. Współredagowała szkolne pisemko „Sztubackie głosy", gdzie zamieszczała pod pseudonimem „Claudia" swoje wiersze.

Po wybuchu II wojny światowej przebywała nadal w Radomiu, była łączniczką Związku Walki Zbrojnej. Aresztowana przez gestapo w styczniu 1941 r. Więziona w Kielcach i Pińczowie. W 1942 r. przewieziona do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, a następnie Neu-Rohlau pod Karlsbadem, gdzie pracowała w fabryce porcelany. Po wyzwoleniu obozu przez wojska USA przebywała we Włoszech, gdzie kontynuowała naukę w Porto San Giorgio w liceum założonym przez 2. Korpus Armii Polskiej. Publikowała w wydawanych tam periodykach polskich „Orzeł Biały", „Ochotniczka", „Kresowym szlakiem". Służyła w Pomocniczej Służbie Wojskowej Kobiet. Była w tym czasie sekretarką Melchiora Wańkowicza. W numerze 36 „Orła Białego" z 1945 r. opublikowała nowelę „Tomuś" – podawaną przez nią za swój właściwy debiut pisarski.

Zdała maturę w 1946 r. Po otrzymaniu stypendium Polskiej Misji Katolickiej w Paryżu rozpoczęła studia na Sorbonie (kierunek filologia romańska; stopień licenciée es lettres uzyskała w 1949 r.). W 1948 r. poślubiła Kazimierza Romanowicza (1916-2010), księgarza i wydawcę, z którym w latach 1946-1993 współtworzyła księgarnię i wydawnictwo „Libella" oraz Galerię Lambert (od 1959 r.), mieszczące się na paryskiej Wyspie św. Ludwika - jeden z ważniejszych ośrodków emigracji polskiej na obczyźnie po II wojnie światowej.

W latach powojennych współpracowała m.in. z londyńskimi „Wiadomościami" (od 1946) i paryską „Kulturą" (od 1954). Po 1956 r. publikowała okazjonalnie w periodykach krajowych, np. „Nowej Kulturze" i „Tygodniku Powszechnym".

W 1961 r. jej wiersze z okresu pobytu w obozie ukazały się w antologii Ravensbrück. Wiersze obozowe (wyd. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację).

Należała do Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, a od 1989 roku Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jej archiwum znajduje się w Archiwum Emigracji w Bibliotece Uniwersyteckiej w Toruniu.

Przez lata wraz z mężem mieszkała w Paryżu w domu przy ul. Debelleyme. Zmarła w Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val, gdzie spędziła ostatnie lata życia. Spoczęła 6 kwietnia 2010 r. na cmentarzu wiejskim w pobliżu swojego dawnego letniego domu w Jours, w Burgundii.

Była matką Barbary Romanowicz.

Nagrody i wyróżnienia

• 1956 – Nagroda Młodych im. S. Strońskiego (za książkę Baśka i Barbara)
• 1964 – Nagroda Fundacji im. Kościelskich
• 1966 – Nagroda londyńskich „Wiadomości" (za książkę Próby i zamiary)
• 1971 – Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego (Nowy Jork)
• 1980 – Nagroda Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (za książkę Skrytki)
• 1986 – Nagroda literacka im. Zygmunta Hertza, przyznawana przez paryską „Kulturę"
• 1988 – Nagroda Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (za całokształt twórczości)

Twórczość

• Baśka i Barbara powieść; Libella 1956, Państwowy Instytut Wydawniczy 1958 (wydanie II i III), Libella – 1985 (wydanie fotooffsetowe)
• Przejście przez Morze Czerwone powieść; Libella – 1960, Państwowy Instytut Wydawniczy – 1961
• Słońce dziesięciu linii powieść; Libella – 1963
• Szklana kula powieść; Libella – 1964
• Próby i zamiary opowiadania; Polska Fundacja Kulturalna – 1965
• Łagodne oko błękitu powieść; Libella – 1968, PAX – 1987
• Groby Napoleona powieść; Polska Fundacja Kulturalna – 1972
• Sono felice powieść; Polska Fundacja Kulturalna – 1977; Siedmioróg – 1995, seria „Polska powieść współczesna"
• Skrytki powieść; Instytut Literacki – 1980
• Na wyspie powieść; Instytut Literacki – 1984
• Ruchome schody powieść; Państwowy Instytut Wydawniczy – 1995
• Trybulacje proboszcza P. powieść; Wydawnictwo Algo – 2001