Zofia Lindorfówna (ur. 12 lutego 1905 w Lublinie, zm. 3 stycznia 1975 w Warszawie) – polska aktorka.

Od roku 1913 mieszkała w Warszawie. Uczęszczała do Gimnazjum im. Marii Konopnickiej. W roku 1922 ukończyła Kursy Wokalno-Dramatyczne H.J. Hryniewieckiej i po popisie szkolnym została zaangażowana przez Ludwika Solskiego do Teatru Rozmaitości (późniejszy Narodowy), gdzie debiutowała rolą Janiny w "Sublokatorce" Adama Grzymały-Siedleckiego.

Wkrótce zagrała Biankę w "Poskromieniu złośnicy" Williama Szekspira, Infantkę w "Cydzie" Pierre Corneille’a, Zosię w "Dziadach" Adama Mickiewicza. W roli Księżniczki Eboli w "Don Carlosie" Friedricha Schillera wystąpiła u boku swego męża Józefa Węgrzyna, który grał Carlosa. W roku 1932 na scenie Teatru Narodowego zagrała Rachel w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego.

Wystąpiła w rolach filmowych: w "Panu Twardowskim" zagrała Barbarę Radziwiłłówną, w "Halce" Zofię, a w "Trędowatej" i w "Ordynacie Michorowskim" Ritę Szeliżankę.

W czasie okupacji niemieckiej pracowała jako kelnerka w "Cafe Bodo" i "U Aktorek". Po Powstaniu Warszawskim do września 1945 przebywała w Radomiu, Zakopanem, Nałęczowie, Podkowie Leśnej.

Po II wojnie światowej występowała w Teatrze Polskim w Warszawie kierowanym przez Arnolda Szyfmana. W roku 1957 przeszła do Teatru Narodowego. W roku 1968 wystąpiła w ostatniej roli scenicznej, Pani Dobrójskiej w „Ślubach Panieńskich” Aleksandra Fredry.

W maju 1973 otrzymała tytuł członka zasłużonego SPATiF-ZASP. 14 lipca 1973 odbył się jubileusz jej pięćdziesięciolecia jej pracy artystycznej.

Była zamężna trzykrotnie: z Józef Węgrzynem zawarła ślub w obrządku prawosławnym, po rozwodzie z nim powtórnie z prawnikiem Aleksandrem Dziewiałtowskim-Gintowtem, po raz trzeci z aktorem Stefanem Martyką zastrzelonym 9 września 1951.

Została pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 53-IV-16).