Zenon Franciszek Przesmycki ps. „Miriam”, „Jan Żagiel” (ur. 22 grudnia 1861 w Radzyniu Podlaskim, zm. 17 października 1944 w Warszawie) – polski poeta i tłumacz, przedstawiciel parnasizmu, krytyk literacki i artystyczny okresu Młodej Polski, odkrywca i wydawca twórczości Norwida.

Gimnazjum ukończył ze złotym medalem, następnie studiował we Włoszech, Czechach, Francji, Anglii. W latach 1887-1888 redaktor „Życia” warszawskiego; pismo to miało wpływ na rozwój modernizmu w Polsce. W Warszawie Przesmycki ukończył studia prawnicze. W latach 1889-1900 przebywał w Paryżu i Wiedniu, po powrocie na ziemie polskie był w Krakowie ponownie redaktorem „Życia”, tym razem krakowskiego. 1901-1907 redagował pismo literackie „Chimera”. W dwudziestoleciu międzywojennym był krótko ministrem kultury i sztuki (1919), a także prezesem Polskiego Towarzystwa Ochrony Prawa Autorskiego.

Członek Polskiej Akademii Literatury, tłumacz poezji, popularyzator Norwida. Uważał sztukę za środek uszlachetniania ludzkości.

Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Paprzyca.

Od 1905 roku był żonaty z Anielą Hoene (1867-1938); dzieci nie miał.

Twórczość

Autor m.in. zbioru poezji Z czary młodości (1893), a także wierszy takich jak W twych cudnych oczach... oraz słynnego W co wierzyć? – będącego sztandarowym, a zarazem dramatycznym przykładem polskiego dekadentyzmu. Zenon Przesmycki tłumaczył m.in. wiersze Rimbauda, Poego, Mallarmégo, dramaty Maeterlincka.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Komandoria Legii Honorowej (Francja)
• Komandoria Orderu Leopolda (Belgia)
• Komandoria Orderu Białego Lwa (Czechosłowacja)