Zenon Kliszko (ur. 8 grudnia 1908 w Łodzi, zm. 4 września 1989 w Warszawie) – polski działacz polityczny okresu PRL, najbliższy współpracownik Władysława Gomułki, komunista, członek Biura Politycznego KC PZPR (1959-1970), poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji, wicemarszałek Sejmu PRL.

Syn Franciszka i Antoniny. Ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytecie Warszawskim. W 1925 wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Od 1931 do 1938 był członkiem Komunistycznej Partii Polski. Za publikacje w jej nielegalnym piśmie został w 1933 aresztowany. Zwolniono go ze względu na opinię psychiatry o jego ograniczonej poczytalności. Od 1942 działał w Polskiej Partii Robotniczej, żołnierz Gwardii Ludowej. Pełnił funkcję kierownika Centralnej Techniki PPR (drukarnie). Brał udział w Powstaniu Warszawskim jako podporucznik Armii Ludowej. Zasiadał w Komitecie Centralnym PPR, a od 15 grudnia 1948 działał w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Był posłem do Krajowej Rady Narodowej od 1943 do 1953 oraz na Sejm Ustawodawczy 1947-1952. Pełnił funkcję przewodniczącego klubu poselskiego PPR. Od września 1948 do listopada 1949 podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. 13 listopada 1949 uchwałą III Plenum KC PZPR za brak czujności wobec wroga klasowego wykluczony z KC PZPR i pozbawiony prawa sprawowania funkcji we władzach partyjnych. Od 1949 pracował w wydawnictwie Książka i Wiedza. W 1951 wszystkie jego utwory zostały wycofane z polskich bibliotek oraz objęte cenzurą. Od stycznia 1953 do maja 1956 był pozbawiony praw członka PZPR, w latach 1953–1954 był więziony. W okresie 1954-1956 pracował jako redaktor w Państwowym Wydawnictwie Naukowym.

W latach 1957–1970 sprawował funkcję sekretarza KC PZPR, a od 1959 do 1970 członka Biura Politycznego KC. W latach 1956–1957 ponownie pełnił również funkcję podsekretarza stanu (wiceministra) w Ministerstwie Sprawiedliwości. Pełnił mandat posła na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji i tym okresie lat 1957–1971 był wicemarszałkiem Sejmu oraz przewodniczącym klubu poselskiego PZPR. W latach 1958–1971 członek Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Był najbliższym współpracownikiem Władysława Gomułki, nieoficjalnie nazywano go drugą osobą w państwie. Pod jego wpływem i namową, Władysław Gomułka podjął decyzję o zdjęciu „Dziadów” ze sceny Teatru Narodowego.

W grudniu 1970 współodpowiedzialny za akcję pacyfikacyjną w Gdańsku i Gdyni, w następstwie czego 20 grudnia tego roku został zwolniony z obowiązków członka Biura Politycznego i Sekretariatu KC, 7 lutego 1971 usunięty ze składu KC PZPR, następnie z władz PZPR i władz państwowych.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Odznaczenia

• Order Budowniczych Polski Ludowej (1964)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari V klasy
• Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1959)
• Order Sztandaru Pracy
• Medal za Warszawę 1939-1945 (1946)