Zdzisław Marchwicki h. Ostoja (ur. 29 stycznia 1841 w Międzylesiu, zm. 24 sierpnia 1912 w Warszawie) – wiceprezydent Lwowa, poseł do Sejmu Krajowego Galicji (1889-1901), dyrektor Banku Kredytowego.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej w Królestwie Polskim. Kształcił się w Gimnazjum Realnym w Warszawie. Studiował prawo najpierw w Bonn, później w Heidelbergu.

Brał czynny udział w Powstaniu Styczniowym, organizując siły zbrojne i administrację w województwie płockim. W grudniu 1863 uwięziony przez władze carskie, po dwóch miesiącach wypuszczony, udał się na emigrację zagranicę, gdzie studiował ekonomię.

W 1867 osiedlił się w Krakowie, by 2 lata później osiąść we Lwowie. Pełnił tu funkcję dyrektora Banku Krajowego, a następnie dyrektora Galicyjskiego Banku Kredytowego (od 1873). W 1877 został członkiem Rady Nadzorczej Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń. W 1884 powołany przez sąd, kuratorem Zakładu Włościańskiego, instytucji zrzeszającej 36 tysięcy rolników. Dzięki jego rozwiązaniom uratowano przed wywłaszczeniem większość członków organizacji. W 1886 wchodzi do Rady Miejskiej i zostaje wiceprezydentem miasta (prezydentem został Edmund Mochnacki), pełniąc urząd przez 2 kadencje do 1894 roku. Zostaje dyrektorem Powszechnej Wystawy Krajowej we Lwowie, za którą dostał podziękowanie od samego cesarza Franciszka Józefa. Rada Miejska w uznaniu jego zasług przyznała mu tytuł honorowego obywatela miasta Lwowa (1894). W latach 1889-1901 przez dwie kadencje, pełni manat poselski do Sejmu Krajowego (wybrany z II kurii, z Lwowskiej Izby Handlowo-Przemysłowej, której był prezesem od 1894). W 1895 został członkiem Izby Panów w Wiedniu.

Po upadku Galicyjskiego Banku Kredytowego przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł. Jego grób znajduje się na na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.