Zdzisław Kępiński (ur. 9 kwietnia 1911 w Pruszkowie, zm. 24 stycznia 1978 w Poznaniu) – polski historyk sztuki, artysta-malarz, pedagog, profesor zwyczajny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, dyrektor Muzeum Narodowego w Poznaniu, wojewódzki konserwator zabytków.

Ukończył Gimnazjum im. św. Jana Kantego w Poznaniu. W 1931 rozpoczął studia polonistyczne, później zmienił kierunek na historię sztuki. Studiował także muzykologię pod kierownictwem Szczęsnego Dettloffa. W 1937 obronił pracę magisterską i rozpoczął pracę na Uniwersytecie Poznańskim. Jednocześnie wykładał historię sztuki w Instytucie Sztuk Plastycznych.

W 1931 wstąpił do KPP. Za działalność polityczną był represjonowany przez tzw. granatową policję, kilkakrotnie aresztowany.

W czasie wojny pracował jako robotnik w Warszawie i Częstochowie. W 1940 aresztowany i okaleczony przez Gestapo jednostronnie utracił słuch.

Po wojnie rozpoczął pracę w Ministerstwie Kultury i Sztuki, następnie powrócił do Poznania aby objąć stanowisko Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W latach 1945–1946 i 1947–1949 kierował Muzeum Wielkopolskim. Wykładał na Uniwersytecie Poznańskim.

Brał udział w Badaniach nad Początkami Państwa Polskiego (1947–1951). W latach 1949–1951 był zastępcą dyrektora Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków przy Ministerstwie Kultury i Sztuki w Warszawie. W 1952 powrócił do Poznania i został kierownikiem Galerii Malarstwa Polskiego w Muzeum Narodowym (galeria była nazywana galerią Kępińskiego).