Zbigniew Załuski (ur. 31 lipca 1926 w Kiwercach na Wołyniu, zm. 5 marca 1978 w Warszawie) – polski pisarz, eseista i scenarzysta filmowy, poseł na Sejm PRL V, VI i VII kadencji, pułkownik Wojska Polskiego.

W 1940 został zesłany do Kazachstanu, gdzie przebywał do 1943. W styczniu 1944 roku wstąpił ochotniczo do 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Służył w 9 Pułku Piechoty, biorąc udział w działaniach wojennych na Wołyniu, Lubelszczyźnie, przyczółku warecko-magnuszewskim, przyczółku czerniakowskim, bitwie o Kołobrzeg i bitwie o Berlin. Po wojnie uczestniczył w walkach z UPA. Służbę zakończył w stopniu porucznika z trzema Krzyżami Walecznych.

Był absolwentem Wyższej Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych. Od 1969 był posłem na Sejm z ramienia PZPR. Od 1974 był członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

W latach 1983-1991 pułkownik Zbigniew Załuski był patronem Centralnej Biblioteki Wojskowej w Warszawie.

Publicystyka

Debiutował jako pisarz w 1947 na łamach miesięcznika „Nowa Myśl”. Był długoletnim redaktorem miesięcznika „Wojsko Ludowe”, z czasem został zastępcą redaktora naczelnego. Rozgłos zdobył dzięki publicystyce historycznej, w której zajął się rehabilitacją wysiłku polskiego wojska w wojnie obronnej 1939 roku oraz udziałowi Polaków w II wojnie światowej u boku aliantów zachodnich. Przeciwstawiał się szyderczemu stosunkowi współczesnej literatury do polskiej tradycji oraz historii.

Nagrody

• 1962 – nagroda III stopnia Ministra Obrony Narodowej
• 1964 – nagroda państwowa II stopnia
• 1968 – nagroda I stopnia Ministra Obrony Narodowej
• 1969 – zespołowa nagroda I stopnia Ministra Obrony Narodowej za film Między wrześniem a majem
• 1974 – nagroda państwowa II stopnia

W 1976 roku został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I. klasy.

Twórczość wybrana

• Wojsko polskie – ojczyzny wierna straż
• Przepustka do historii
• Siedem polskich grzechów głównych
• Finał 1945
• Czterdziesty czwarty
• Polacy na frontach II wojny światowej