Zbigniew Sawan, właśc. Zbigniew Nowakowski (ur. 14 kwietnia 1904 w Woskresienówce, w guberni kurskiej, zm. 4 czerwca 1984 w Warszawie) – polski aktor kina niemego i dźwiękowego, reżyser teatralny, dyrektor teatrów. Brat Jadwigi Nowakowskiej-Boryty.

Urodził się w guberni kurskiej (Rosja), lecz już od 14 roku życia mieszkał w Warszawie. Jako szesnastoletni szwoleżer wziął udział w obronie Warszawy i kontrofensywie 1920-go roku. W latach 1923–1926 był słuchaczem Oddziału Dramatycznego Warszawskiego Konserwatorium, po czym – w sezonie 1926/1927 – pracował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, gdzie otrzymał role:

• Don Henryka w Księciu niezłomnym Juliusza Słowackiego,
• Chrystiana w Cyrano de Bergerac Edmonda Rostanda,
• Parysa w Akropolis Stanisława Wyspiańskiego.

W latach:

• 1927–1931 – pracował w wytwórniach filmowych; występował też gościnnie w teatrach całej Polski (wraz z Marią Malicką i Aleksandrem Węgierko),
• 1932–1935 – był związany z teatrami warszawskimi (dawał też występy gościnne w Łodzi, Poznaniu, Krakowie i Wilnie),
• 1935–1939 – prowadził, wraz z Marią Malicką, Teatr Malickiej; w tym teatrze wystawił przedstawienie dyplomowe, kończące studia reżyserii w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (Maria Stuart Juliusza Słowackiego, 1937).

W pierwszych latach okupacji niemieckiej (1940–1941) pracował jako kelner w warszawskiej Kawiarni Artystów Filmowych oraz jako aktor i reżyser w kabarecie Na Antresoli. W roku 1941 był więziony na Pawiaku i przez osiem miesięcy w Auschwitz-Birkenau (aresztowanie przez gestapo było związane ze sprawą Igo Syma). Po uwolnieniu pracował w jawnych teatrach warszawskich (np. Miniatury), wystawiając m.in. sztuki Kaprysy Marianny Alfreda de Musseta i Mąż i żona Aleksandra Fredro.

Po zakończeniu wojny, w roku 1947 w różnych miastach Polski wystawiał – wraz z Lidią Wysocką – Po co daleko szukać George'a Bernarda Shawa| i Freuda teoria snów Antoniego Cwojdzińskiego. W latach 1948–1950 zorganizował Teatr Polski w Szczecinie i kierował tym teatrem; był też inicjatorem budowy sceny Teatru Współczesnego w Muzeum Morskim na Wałach Chrobrego[1].

W kolejnych latach m.in. organizował Operetkę Gliwicką (1952), był reżyserem Operetki Warszawskiej (1954–1957), kierował Teatrem Dramatycznym w Białymstoku (1959–1961), był reżyserem w Teatrze Rozmaitości w Krakowie (1962/1963) i warszawskim Teatrze Klasycznym (1963–1970); zagrał wiele ról filmowych i telewizyjnych.

Po wojnie występował m.in. w sztukach:

• Bancroftowie Jerzego Broszkiewicza jako James Bancroft,
• Wiele hałasu o nic Williama Szekspira jako Benedykt i Don Pedro,
• Poskromienie złośnicy Williama Szekspira jako Lucencio,
• Henryk VI na łowach Wojciecha Bogusławskiego w roli tytułowej.

Filmografia

• 1928 – Dzikuska – Witold Leski
• 1928 – Huragan – Tadeusz Orda
• 1928 – Przedwiośnie – Cezary Baryka
• 1929 – Pod banderą miłości – Andrzej
• 1929 – Człowiek o błękitnej duszy – malarz Jan
• 1929 – Policmajster Tagiejew – Władysław Klicki
• 1930 – Tajemnica lekarza – Robert Paynot
• 1931 – Serce na ulicy – Henryk Baczyński
• 1931 – Uwiedziona – Jerzy Rawicz
• 1932 – Pałac na kółkach – Livenzo
• 1938 – Ostatnia brygada – Dowmunt
• 1939 – Czarne diamenty – Nawrat
• 1962 – Odwiedziny prezydenta – Andrzej
• 1965 – Popioły – ojciec Krzysztofa Cedro
• 1965 – Katastrofa – profesor Grzegorza, ojciec Hanki
• 1968 – Stawka większa niż życie – generał Inteligence Service
• 1970 – Epilog norymberski – oskarżony
• 1970 – Sygnały MMXX – kierownik stacji kosmicznej Luna-Nord
• 1970 – Hydrozagadka – portier
• 1973 – Drzwi w murze – Władek
• 1974 – Janosik – szlachcic Antoni
• 1973 – Wielka miłość Balzaka – ojciec Mniszcha
• 1975 – Honor dziecka – ksiądz
• 1976 – Zagrożenie – mężczyzna na przyjęciu
• 1977 – Akcja pod Arsenałem – ojciec Tadeusza Zawadzkiego
• 1977 – Żołnierze wolności – rozstrzelany komunista (cz. 2)
• 1977 – Noce i dnie – gość u Woynarowskiego
• 1978 – Okrągły tydzień – Skarbek
• 1978 – Rodzina Połanieckich – właściciel domu
• 1979 – Aria dla atlety – Clemenceau
• 1981 – Klejnot wolnego sumienia – pleban
• 1981 – Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy – naczelnik poczty
• 1982 – Dom (serial telewizyjny) – profesor
• 1984 – Ceremonia pogrzebowa – ksiądz na pogrzebie
• 1984 – Umarłem, aby żyć – profesor chory na tyfus