Zbigniew Salwa (ur. 10 marca 1926 w Bełżcu, zm. 11 lutego 2008 w Warszawie) – polski prawnik, profesor prawa pracy Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach 1945–1946 był członkiem ZWM, PPR – w latach 1946–1948. Od 1948 należał do PZPR.

Uzyskał stopień doktora w 1960, a doktora habilitowanego w 1964, oba na Uniwersytecie Warszawskim. Tytuł profesora zwyczajnego został mu nadany w 1978.

W latach 1965–1996 był kierownikiem Katedry (potem Zakładu) Prawa Pracy UW. Pełnił także funkcję dyrektora Instytutu Administracji i Zarządzania UW od 1972 do 1978, a następnie do 1996 przewodniczył radzie naukowej tego instytutu. Od 1982 do 1989 był członkiem Trybunału Stanu. Wykładał także w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego.

Należał do współtwórców kodeksu pracy z 1974.

W czasach PRL był odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Główne publikacje

podręczniki:

• Prawo pracy w zarysie, PWN 1971, wznawiany do 1989
• Prawo pracy i ubezpieczeń społecznych 1995, wielokrotnie wznawiany
• Podstawy prawy pracy, 2003
• Precis de droit du travail de la Republique Populaire de Pologne, Ossolineum 1981

monografie:

• Charakter prawny i zakres regulaminu pracy w PRL, 1964
• Ochrona pracujących kobiet, 1971
• Uprawnienia związków zawodowych, 1998
• Nawiązanie i rozwiązanie umowy o pracę, 2000

komentarze:

• Układy zbiorowe pracy. Komentarz, 1995
• Kodeks pracy. Komentarz, 1996