Yasunari Kawabata (jap. 川端康成 Kawabata Yasunari) ur. 14 czerwca 1899 w Osace, zm. 16 kwietnia 1972 w Zushi – prozaik i poeta japoński. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1968.

Urodził się w Osace w bogatej i wykształconej rodzinie. Jego rodzice zmarli, kiedy miał 3 lata, parę lat później zmarła jego babcia, a tuż po niej jedyna siostra, co wywarło wielkie piętno na jego życiu i twórczości.

W latach 1920 – 1924 studiował na Cesarskim Uniwersytecie w Tokio.

Wraz z grupą młodych pisarzy założył pismo Bungei Jidai.

Pierwszy sukces pisarski odniósł w 1925 r., autobiograficznym opowiadaniem Izu no odoriko (jap. 伊豆の踊子 Tancerka z Izu).

W 1931 ożenił się i zamieszkał w Tokio.

W czasie II wojny światowej zajmował się pracą naukową i podróżował po Mandżurii.

Od 1948 do 1965 był prezesem japońskiego PEN Clubu. Wtedy też opublikował swoje najsłynniejsze powieści – Tysiąc żurawi (jap. 千羽鶴 Senba-zuru?) i Głos góry (jap. 山の音 Yama no oto?), które przyniosły mu w 1959 prestiżowy Medal Goethego we Frankfurcie, a w 1968 Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

Pod koniec życia był bardzo schorowany. W 1972 – dwa lata po samobójstwie swojego przyjaciela, Yukio Mishimy – również popełnił samobójstwo.

Twórczość

• Dziennik szesnastolatka (1925)
• Tancerka z Izu (jap. 伊豆の踊子 Izu no odoriko, 1925)
• Ozdoby emocjonalne (1926)
• Kryształowa fontanna (1931)
• Pieśń liryczna (jap. 抒情歌 Jojō-ka, 1932)
• Oczy w chwili śmierci (1932)
• Ptaki i zwierzęta (jap. 禽獣 Kinjū, 1933)
• Kraina śniegu (jap. 雪国 Yukiguni, 1934)
• Tysiąc żurawi (jap. 千羽鶴 Senba-zuru, 1949)
• Głos góry (jap. 山の音 Yama no oto, 1949–1954)
• Jezioro (jap. みづうみ Mizuumi, 1954)
• Śpiące piękności (jap. 眠れる美女 Nemureru bijo, 1961)
• Piękno i smutek (jap. 美しさと哀しみと Utsukushisa to kanashimi to, 1961–1963)
• Stara stolica (jap. 古都 Koto, 1962)
• Meijin - mistrz go (1972) – powieść opowiadająca o ostatniej grze wielkiego mistrza w go