Wsiewołod Michajłowicz Bobrow (ros. Всеволод Михайлович Бобров, ur. 1 grudnia 1922 w Morszańsku, zm. 1 lipca 1979 w Moskwie) - rosyjski sportowiec, piłkarz, hokeista oraz trener, reprezentant ZSRR w piłce nożnej i hokeju na lodzie.

Kariera zawodnicza

Zarówno jako piłkarz, jak i hokeista występował na pozycji napastnika. W młodości bronił barw klubów Dynamo Leningrad i Progres Omsk. W czasie wojny z Niemcami (1941-1945) służył w radzieckiej armii. Do sportu powrócił w 1945 jako zawodnik wojskowego zespołu CSKA Moskwa (wówczas pod nazwą CDKA). W późniejszych latach związany był także z innym zespołami moskiewskimi: WWS i Spartakiem, by na koniec kariery powrócić do zespołu CSKA (wówczas pod nazwą CDSA).

• 1939-41 –  Dynamo Leningrad
• 1941-41 –  Progres Omsk
• 1945-49 –  CDKA Moskwa
• 1949-53 –  WWS Moskwa
• 1953-53 –  Spartak Moskwa
• 1953-57 –  CDSA Moskwa

Jako zawodnik CDKA zdobył 3 razy Mistrzostwo ZSRR (1946, 1947, 1948) oraz 2 razy Puchar ZSRR (1945 i 1948). W barwach Spartaka zdobył Mistrzostwo ZSRR w 1953. W 1945 i 1947 zdobył tytuł króla strzelców ligi. W rozgrywkach o Mistrzostwo ZSRR ogółem rozegrał 116 meczów, strzelił 97 bramek. W 1952 został powołany do reaktywowanej reprezentacji Związku Radzieckiego. Rozegrał w niej 3 mecze, strzelając 5 bramek (wszystkie w ramach turnieju piłkarskiego Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach). Karierę piłkarską zakończył w 1953.

•  CSKA Moskwa (1946-1949)
•  WWS Moskwa (1949-1953)
•  CSKA Moskwa (1953-1957)

Występy jako hokeista kontynuował do 1957. W ciągu całej kariery zawodniczej zdobył 6 tytułów Mistrza ZSRR (1948, 1949, 1951, 1952, 1955, 1956), zaś 3 razy Puchar ZSRR (1952, 1954, 1955). Był jednym z najskuteczniejszych zawodników w historii rozgrywek o hokejowe Mistrzostwo Związku Radzieckiego: trzykrotnie był królem strzelców (1948, 1951, 1952), ogółem w 130 meczach strzelił 254 bramki. POdczas występów w klubie WWS Moskwa uniknął katastrofy samolotu 5 stycznia 1950, gdyż spóźnił się na odlot samolotu.

Odniósł również wiele sukcesów jako zawodnik reprezentacji ZSRR: w latach 1954-1957 rozegrał w niej 59 meczów i zdobył 89 bramek, złoty medalista Igrzysk w Cortina d'Ampezzo w 1956, dwukrotny Mistrz Świata (1954, 1956) i Wicemistrz Świata (1955, 1957), trzykrotny Mistrz Europy (1954, 1955, 1956) oraz Wicemistrz Europy (1957). W 1954 został wybrany najlepszym napastnikiem Mistrzostw Świata.

Dla upamiętnienia jego osoby władze powstałej w 2008 roku rosyjskiej ligi hokejowej KHL stworzyły w ramach rozgrywek Dywizję Bobrowa w Konferencji Zachód.

Kariera trenerska

Pierwszy raz jako trener pracował podczas pobytu w WWS Moskwa. Przez dwa sezony pełnił tam funkcję grającego trenera w obu sekcjach, w których występował. W późniejszych latach pracował jako trener w obu uprawianych przez siebie dyscyplinach.

Jako trener piłki nożnej związany był przede wszystkim z drużyną CSKA, gdzie pełnił funkcje kierownika drużyny, członka sztabu szkoleniowego i pierwszego trenera. Przez pewien czas prowadził również zespoły Czernomorca Odessa i Kajrat Ałma-Ata.

• 1951-52 –  WWS Moskwa, grający trener
• 1957-57 –  CSKA Moskwa, kierownik drużyny
• 1958-60 –  CSKA Moskwa, drugi trener
• 1963-63 –  Czernomorec Odessa
• 1967-69 –  CSKA Moskwa
• 1975-75 –  Kajrat Ałma-Ata
• 1977-78 –  CSKA Moskwa

Po kilku latach pracy w futbolu objął funkcję szkoleniowca hokejowej drużyny Spartaka Moskwa, z którą w 1967 zdobył Mistrzostwo ZSRR. Największe sukcesy jako trener hokeja na lodzie odniósł w latach 1972-1974 z reprezentacją Związku Radzieckiego. W 1972 zdobył wicemistrzostwo świata i Europy, zaś w 1973 i 1974 Mistrzostwo Świata i Europy.

• 1951-52 –  WWS Moskwa, grający trener
• 1964-67 –  Spartak Moskwa
• 1972-74 –  reprezentacja Związku Radzieckiego

Wyróżnienia

• Zasłużony Mistrz Sportu ZSRR: 1948 (jako piłkarz)
• Rosyjska Galeria Hokejowej Sławy: 2014 (pośmiertnie)