Wojciech Stpiczyński (ur. 23 kwietnia 1896 w Warszawie, zm. 26 sierpnia 1936 w Paryżu) – polski polityk i publicysta okresu międzywojennego, jeden z najbardziej radykalnych zwolenników Józefa Piłsudskiego, poseł na Sejm IV kadencji, wolnomularz.

Był synem Edmunda, urzędnika kolejowego, w okresie II RP pracownika Ministerstwa Komunikacji, i Stanisławy ze Skoworońskich. Uczył się w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego w Warszawie. W młodości od 1911 był członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1915 Polskiej Organizacji Wojskowej, stanął na czele akademickiego ruchu niepodległościowego. Podczas I wojny światowej 24 lipca 1917 aresztowany przez Niemców pod zarzutem planowania zamachu na gen. Beselera, do 1918 był osadzony w Twierdzy Modlin.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 i wybuchu wojny polsko-ukraińskiej wraz z płk. Sawickim był współorganizatorem Legii Akademickiej. Brał udział w obronie Lwowa, wyróżniając się odwagą. Został ranny pod Gródkiem Jagiellońskim. W styczniu 1920 POW powołała Stpliczyńskiego do zorganizowania tzw. III powstania śląskiego (był reprezentantem polskiego rządu przy dowództwie powstania). W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia porucznika w Korpusie Oficerów Piechoty.

Stając się ideologiem Piłsudczyków, pod koniec 1921 założył tygodnik „Głos”, w 1923 przemianowany na „Głos Prawdy”, w 1926 przekształcony w dziennik, którego był redaktorem naczelnym do 1929. W okresie zamachu majowego z 1926 stanął po stronie Józefa Piłsudskiego, organizując wówczas kwaterę prasową i wykonując zadania zlecone. Przeprowadzał pierwsze wywiady prasowe udzielane przez Marszałka. W okresie 1931–1932 był prezesem Związku Strzeleckiego. Twórca określenia sanacja. Od listopada 1932 był redaktorem naczelnym „Kuriera Porannego”.

Po śmierci Piłsudskiego w 1935 został zatrudniony jako bliski doradca jego następcy, marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. W 1935 został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935-1938).

Chorował na gruźlicę. Zmarł 26 sierpnia 1936 w Paryżu. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

W 2001 ukazała się biografia Wojciecha Stpiczyńskiego pt. Radykalny piłsudczyk autorstwa Jacka Pietrzaka.

Publikacje

• Pomorski Głos Prawdy (1927)
• Polska, która idzie (1929)
• Głos prawdy: miraże pacyfizmu i duch epoki, groźne skrzywienia psychiki polskiej, u źródeł niedostatku, refleksy wewnętrznych zmagań w tragedji Piłsudskiego (1930)
• Młodzieży – ciebie bałamucą (1930)
• Krwawy, pracowity cud roku 1920

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie (1936)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (1921)
• Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury (1935)